Η Κόρη της Γης γινόταν όλο και πιο όμορφη.
Ο Γιος της Θάλασσας, νεαρός κατακτητής, υποκλίνονταν στο πέρασμά του.
Σε μια νεροποντή το ποτάμι φούσκωσε και παρέσυρε την όμορφη κόρη στη θάλασσα
Ο γιος του ουρανού την έσωσε από την αλμύρα της θάλασσας
“Ποια είσαι εσύ που τα χείλη σου είναι γλυκά σαν μέλι και κόκκινα σαν κεράσι.
Τι γυρεύεις νεράιδα της ξηράς στην άγρια αγκαλιά της Μάνας Θάλασσας.
Τρυφερή σαν λουλούδια, σαν ανεμώνες.
Μου ψιθύριζαν οι άνεμοι για σένα, δεν τους πίστευα.”
Η Κόρη της Μάνας Γης έγειρε με ανακούφιση στο στήθος του όμορφου νέου.
Ήταν ήρεμη που κάποιος βρέθηκε να την σώσει.
Άκουσε τους χτύπους της καρδιάς του.
Μαγεύτηκε στο αγκάλιασμα του.
Η Γη αγρίεψε, γύρεψε την κόρη της.
Κάλεσε τον βοριά να φυσήξει, να γκρεμίσει, να βουλιάξει, να παγώσει.
Ότι υπήρχε στην Θάλασσα να το καταστρέψει.
Αφού πάγωσε για τα καλά της δύο άκρες της, ο βοριάς σταμάτησε.
“Διστάζεις να συνεχίσεις;” Τον προκάλεσε
“Τα λουλούδια που ανθίζουν σε βουνά και κάμπους θα ξεραθούν.
Τα πουλιά θα σταματήσουν να κελαηδούν.
Η κόρη σου θα χαθεί στην άνοιξη που δεν θα έρθει ποτέ.
Από λουλούδια έχει φτιαχτεί, από γιασεμιά της νύχτας μοσχοβολάει.”
Η Γη μάζεψε το θυμό της.
Η Κόρη βρισκόταν στο ακρωτήριο του νησιού φτιαγμένο από πολύχρωμα κοράλλια.
“Αφήστε το θυμό σας και ανταμώστε.”
Κελάηδαν τα πουλιά.
Έβαλαν όριο στο κύμα, βράχια, πέτρες, άμμο.
Να μην φυτρώνει χορτάρι, να μην βρέχεται από το νερό το αλμυρό.
Καμιά φορά η Γη αγριεύει.
Κλαίει για την Κόρη της που την πήρε ο Γιος της Θάλασσας
Στέλνει ανέμους, το κύμα φέρνει δώρα στις ακτές.
Τότε ξέρει πως η κόρη της είναι ευτυχισμένη.
Το Αγόρι του Ουρανού της πήρε την καρδιά της, την έκανε δική του.
Και ο Ουρανός αγκάλιασε στο γαλάζιο του τις δυο Μάνες.
Γη και Θάλασσα.
G.V. – Γεωργία Βασιλοπούλου –
19 Ιουνίου 2022
www.mistikomonopati.gr
