“Τι θα μου χαρίσεις ;”
Είπε η Μάνα Γης στην Θάλασσα.
“Έναν γιο, ξανθό σαν τον ήλιο.
Θα έχει το βλέμμα του Ουρανού, θα καθρεφτίζονται τα χρώματα μας.
Θα γίνει κατακτητής.
Ατρόμητος, θα υποκλίνονται μπροστά του.
Μα θα έχει “γλύκα” στην ψυχή και “μέλι” στην καρδιά του.
Στα λόγια του, ταξίδια θα κάνεις.
Σαν τον άνεμο θα σε μαγεύει να τον ακολουθείς.”
Η Γης τότε θύμωσε, ζήλεψε, τα λόγια της Θάλασσας, βόρειο άνεμο σήκωσε.
“Τι έπαθες;” Την ρώτησε η Θάλασσα
“Κόρη θα κάνω του ουρανού, στης γης τα χρώματα μου.
Λουλούδια θα έχει στην καρδιά.
Στεφάνια στα μαλλιά της.”
Θύμωσαν στα λόγια τους, χωρίστηκαν και έβαλαν όρια.
Μα τα ποτάμια που χύνονταν στην θάλασσα καμία τους δεν μπορούσε να τα περιορίσει.
Να διακόψει την ροή τους.
Μεγάλωναν τα παιδιά.
Οι μοίρες τα ήθελαν μαζί.
Αλλά η Μάνα Γης και η Θάλασσα είχαν άλλα σχέδια.
Οι άνεμοι ταξίδευαν σε ανατολή και δύση.
Σε βορρά και νότο.
Δεν μπορούσαν ούτε να τους δουν ούτε να τους εμποδίσουν στα ταξίδια τους.
Μοιράστηκαν
Η Γη ζήτησε θέλημα από τον βοριά και τον νοτιά.
Η Θάλασσα μήνυσε στο μαϊστράλι, στο μελτέμι και στο βαρδάρη.
Για αρκετά χρόνια επικρατούσε ηρεμία.
Τα παιδιά μεγάλωναν.
