Η μικρή γύρισε και την κοίταξε.
“Δεν με ενδιαφέρει, θα κάνω αυτό που θέλω.
Θα ανακαλύπτω τον κόσμο, θα ακολουθώ τα όνειρά μου.”
Είπε χαριτολογώντας η Νεφελίτσα.
“Και ποιο είναι απόψε το ονειρό σου, δεν μου λές;” Ρώτησε χαμογελαστά η γιαγιά.
Ήταν η αγαπημένη της εγγονούλα.
Την είχε κοντά της από την μέρα που γεννήθηκε.
Δεν ήθελε να την μαλώνει, να την στεναχωρεί.
Τα εγγόνια της τα αγαπούσε όλα, μα αυτό το κοριτσάκι.
Ένιωθε ότι ήταν τόσο εύθραυστη και ας μην το έδειχνε.
Έμοιαζε ατρόμητη, σκληρή, δυνατή αλλά ήξερε καλά να κρύβει ότι υπέροχο και όμορφο είχε στην ψυχούλα της.
“Η άμυνα της στην ζωή.” Μονολόγησε η γιαγιά της και χαμογέλασε περήφανη.
“Γιαγιά ο παππούς μας είπε, πως αν θέλουμε να δούμε καλικάντζαρο το πρωί, να βάλουμε ένα κόσκινο στο τζάκι.
Αυτά αρχίζουν και μετράνε τις τρύπες.
Χάνουν το μέτρημα και ξεκινούν πάλι από την αρχή.
Τα βρίσκει το ξημέρωμα να μετράνε τις τρύπες.
Θα το δούμε το πρωί στο τζάκι, θα έχει ξεχαστεί με το μέτρημα.
Δεν θα μας καταλάβει.
Θα κλείσουμε και τα παράθυρα, να μην μπει το φως του ήλιου στο δωμάτιο.
Είναι μαύρα και μοιάζουν σαν γατάκι με μια μακριά ουρά.
Το ένα πόδι τους είναι σαν του γαϊδουριού και το άλλο σαν της κατσίκας.
Θέλω να πιάσω ένα, να το κρατήσουμε μαζί μας. “
“Ο παππούς μπορεί να λέει, αλλά εγώ Νεφέλη μου θα σου πω ότι -έξω κάνει κρύο παγωνιά θέλω τζάκι και γωνιά.
Το καλό που σου θέλω να μην αρρωστήσεις τα Χριστούγεννα.
Το χιόνι είναι πολύ και ο γιατρός δεν είναι στο χωριό.”
Σαν να μην την άκουσε και συνέχισε τις ερωτήσεις.
“Γιαγιά είναι αλήθεια ότι φοβούνται το φως του ήλιου και τον παππά.
Ανήμερα τα φώτα βγαίνει ο παπάς να διώξει τους καλικαντζαραίους από τα σπίτια.
Αυτά μόλις τον αγροικίσουν, τρέχουν και όπου φύγει-φύγει και φωνάζουν.
“”Κάλκα εδώ, κάλκα εκεί, κάλκα μέσα στο σακί.
Πάμετε να φύγουμε γιατί έρχεται ο παπάς με την αγιαστούρα του και με την βρεχτούρα του και μας κάνει τάλια-τάλια και μας ρίχνει στα τσακάλια.””
Είναι αλήθεια Νεφέλη μου, αλλά εσύ να μην ακούς πολύ τον παππού και τις ιστορίες του.
Να μένεις δίπλα στο τζακι και να μην κυνηγάς ότι σου λένε!”
Η γιαγιά χαμογέλασε, η μικρή πήρε θάρρος.
Πήγε κοντά της και την αγκάλιασε σφιχτά.
“Γιαγιά θα μείνεις για πάντα κοντά μας!”
