Η πόλη μοιάζει μόνη, εγκαταλελειμμένη.
Το κρύο τσουχτερό.
Μα πού πήγαν όλοι!
Η νεαρή Νεφέλη τελείωσε αργά την δουλειά της.
Έμεινε μόνη της περιμένοντας κάποιος να γυρίσει στο σπίτι.
Ένα άλμπουμ με ελάχιστες παλιές φωτογραφίες την γύρισε πίσω στο χρόνο.
Μοιάζει να κρατάει στην αγκαλιά της το παρελθόν.
Μόνη κληρονομιά της, οι αναμνήσεις!
Νοσταλγεί όσους ήρθαν στην ζωή της και αγάπησε και δεν είναι κοντά της.
Στάθηκε στο παράθυρο.
Αστεράκια είχαν χυθεί από τον ουρανό και είχαν γεμίσει την πόλη.
Τα στολισμένα μικρά δρομάκια, τα πάρκα είχαν μια διαφορετική ομορφιά.
“Ξημερώνει Χριστούγεννα!” Σκέφτηκε.
Κοίταξε τον σκοτεινό, ξάστερο ουρανό, έψαχνε το δικό της αστέρι.
“Πόσο όμορφα είναι εκεί ψηλά!
Μπορείς να δεις όλη την ομορφιά της γης!”
Μια φωνούλα ακούστηκε, κοίταξε γύρω της δεν υπήρχε κανείς.
“Ψάξε για το άστρο σου και κάνε μια ευχή.”
Ένα απαλό άγγιγμα αισθάνθηκε, ένα μικρό, όμορφο, παιχνιδιάρικο πλασματάκι πέταξε μπροστά της.
“Είμαι η όγδοη ευχούλα των Χριστουγέννων.
Μπορώ να σου χαρίσω μια σου επιθυμία.
Άφησε την καρδιά σου να σε οδηγήσει.”
Τρία μικρά κοριτσάκια μπροστά στο τζάκι.
Η γιαγιά στην κουνιστή καρέκλα της, πλέκει ένα φορεματάκι.
Κάτι ψιθύρισαν οι τρεις τους και ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Όσο και να προσπάθησε, δεν μπόρεσε να τις ακούσει.
“Νεφέλη που πηγαίνεις;
Έχει χιόνι και κρύο έξω.”
Το κοριτσάκι γύρισε την κοίταξε, δεν απάντησε, βγήκε έξω στο κρύο.
Κατέβηκε στο κατώι του πέτρινου αρχοντικού.
Αφού πήρε ότι χρειαζόταν, επέστρεψε στο μεγάλο δωμάτιο.
Είχε ξυλιάσει από το κρύο.
“Που βγήκες παιδί μου στο σκοτάδι με τόσο χιόνι;
Τι το θέλεις το κόσκινο;”
Την μάλωσε γλυκά η γιαγιά της.
“Πεισματάρα και ξεροκέφαλη όπως πάντα.
Δεν θα σου βγει σε καλό.”
