Απόβροχο οι δρόμοι της πόλης στολισμένοι, φωτισμένοι με πόσα χρώματα!
Η νύχτα μοιάζει μαγική πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Ο χρόνος παίζει σκληρά παιχνίδια.
“Τι θέλεις από μένα, μου έδωσες και πήρες.
Πήρες ότι πολύτιμο είχα και έμεινα μόνη σ’ αυτήν την κρύα νύχτα.
Όλα μου τα πήρες, στάχτη έγιναν και σκορπίστηκαν σε στιγμές αναμνήσεων.”
Σηκώθηκε αέρας δυνατός, φάνηκε σαν απειλή στην αχαριστία της.
Ο χρόνος δεν καταλαβαίνει από συναισθήματα, μόνο να μετράει ξέρει.
Να μετράει στιγμές, λεπτά, δευτερόλεπτα.
Την καρδιά δεν την ακούει και αν χτυπάει με ρυθμούς, τι τον νοιάζει.
Αγνοεί τα συναισθήματα και τον πόνο.
Παίρνει και φέρνει, αν πονάς δεν το ξέρει.
Διόλου δεν τον ένοιαξε ποτέ στο διάβα του.
Οι σκέψεις την έβγαλαν οδηγώντας στο μεγάλο πάρκο.
Λάτρευε την ερημική γωνιά αυτή του πάρκου.
΄Ενα όμορφο μέρος της φύσης που δεν την πρόδωσε ποτέ, στην μεγάλη αυτή πόλη που ζούσε τα τελευταία χρόνια.
“Είσαι αγρίμι μα και αερικό.”
Από πού ακούστηκε;
Τι παιχνίδι είναι πάλι αυτό, χαμήλωσε την μουσική.
Δεν φοβόταν, ήθελε να βγει να περπατήσει στην μοναξιά της νύχτας, του έρημου πάρκου.
Τόσα είχαν ακουστεί τον τελευταίο καιρό.
Δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα.
Έμεινε στο αυτοκίνητο με το βλέμμα της να χάνεται στο λιγοστό, κίτρινο φως μιας παλιάς λάμπας.
Ένα όμορφο παλάτι στο βάθος του πάρκου το στοίχειωνε και αυτό ο χρόνος.
Εγκαταλειμμένο και μόνο να στέκει στο σκοτάδι.
“Πόσο μοιάζουμε, ζήσαμε τα πιο όμορφα παραμύθια και τώρα.”
Ένιωσε να χάνεται σε νιφάδες χιονιού.
“Θύμωσες και ήρθες να με τιμωρήσεις; Αντέχω μ’ ακούς!!!
Μοιάζουν όλα τόσο γνώριμα.
Που βρίσκομαι!!!!”
