“Μ’ αρέσουν τα όνειρα, τα βιβλία, οι εικόνες.
Ανακαλύπτεις νέα μέρη και ταξιδεύεις μαζί τους και εγώ θέλω να μείνω με τα παιδιά.
Εδώ έχει πολλά βιβλία, στο διπλανό δωμάτιο παιζουν δυο παιδια θέλω και εγώ να παίξω μαζί τους.
Είμαι παιδί δεν το βλέπεις;”
“Θα σε πάω στο μερος που φτιάχνονται τα χρώματα και τα όνειρα.
Θα γνωρίσεις τα μικρά ξωτικά.
Φορούν πολύχρωμα μπλουζάκια και ξεχωρίζουν τα χρώματα.
Θα φτιάξουν ένα υπέροχο ουράνιο τόξο.
Εκεί θα συναντήσεις την μικρή γοργόνα, είναι σαν και σένα.
Ατακτούλα, μια μικρή εξερευνήτρια.”
“Τώρα μπορώ να σ’ ακολουθήσω.
Σκέφτομαι πόσες ευχές έχω να πραγματοποιήσω.”
“Δεν σε αντέχω τι σκέφτεσαι πάλι.”
“Αν βαρεθώ στο νησί των ονείρων, θα ήθελα να ταξιδέψω και να γνωρίσω νέα μέρη.
Νέες ανακαλύψεις και γεμάτη περιπέτειες θέλω να είναι η ζωή μου!”
H ευχούλα άρχισε να χάνει την υπομονή της.
Αυτή η μικρή μαγισσούλα την έχει παιδέψει πολύ.
Τον τελευταίο καιρό κανείς δεν είχε υπομονή μαζί της.
Ήταν μια εξερευνήτρια μαγισσούλα.
Ήθελε να τα γνωρίσει όλα.
Έπαιρνε κάθε ξόρκι και το ανακάτευε.
Δεν έβρισκες σειρά μέσα στο εργαστήρι των μαγισσών.
Έβλεπες πολύχρωμα φτερά, ουράνια τόξα , μονόκερους, πεταλούδες.
Είχε ανακατέψει τα παραμυθια.
Ως και η ωραία κοιμωμένη ξύπνησε νωρίτερα από τα εκατό χρόνια.
Δεν την άντεχε άλλο, την ενοχλούσε συνέχεια στα όνειρά της.
Βαρέθηκε να περιμένει τον πρίγκηπα της.
Το έβαλε στα πόδια.
Μια τοσοδούλα μαγισσούλα είχε φέρει τα πάνω κάτω.
Είχαν στείλει την ευχούλα της υπομονής, μόνο εκείνη μπορούσε να αντέξει αυτό το αξιολάτρευτο μικρό πλασματάκι.
Με τόσες σκανταλιές στο μικρό της μυαλουδάκι κανείς δεν μπορούσε να την βάλει σε σειρά.”
Το νησί των ονείρων θα την ξεκούραζε για λίγο.
Όμως η μικρή ευχούλα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η ατακτούλα της θα έκανε το νησί άνω – κάτω.
Με το που πάτησε τον ποδαράκι της η μικρή μας, όλα άλλαξαν.
Το νησί έχασε την ηρεμία του.
