Στο ξέφωτο του δάσους, σ’ ένα μικρό σπιτάκι, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Φαντασία.
Είχε χάσει τους γονείς της, έμενε μονάχη της.
Η Φαντασία λάτρευε την φύση.
Προτιμούσε να μένει στο δάσος, στην ελευθερία, στο σπίτι των γονιών της που μεγάλωσε με τόση αγάπη κοντά τους.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ δεν γύρισαν στο σπίτι οι γονείς της.
Εκείνη την νύχτα ο ποταμός κοντά στο σπίτι τους είχε φουσκώσει.
Η περιοχή είχε πλημμυρίσει.
Τους περίμενε όλη νύχτα, δεν τους ξαναείδε.
Δεν έμαθε ποτέ τι απέγιναν.
Κάποιες οικογένειες φίλων και συγγενών της μικρής Φαντασίας, θέλησαν να την πάρουν να μείνει μαζί τους στο χωριό, δεν τα κατάφεραν.
Τις νύχτες έφευγε κρυφά και γυρνούσε στο σπιτάκι της.
Εκεί μεγάλωσε, εκεί της άρεσε.
Λάτρευε και αγαπούσε την ζωή αυτή, είχε μάθει από τους γονείς της πόσο πολύτιμο αγαθό είναι ότι σου χαρίζεται.
Εκτιμούσε την κάθε στιγμή ελευθερίας.
“Μα τόσο μικρό κοριτσάκι να μένει μόνο του.”
Είχαν πει κάποιοι χωρικοί.
Αν και μικρή, ήταν ελεύθερη, ανεξάρτητη, προτιμούσε το σπίτι στο δάσος.
Έτσι είχε μάθει και δεν ήθελε να αλλάξει κάτι στην ζωή της.
Ο ξυλοκόπος του χωριού περνούσε κάθε μέρα, έβλεπε το κοριτσάκι.
Ήταν τόσο χαρούμενο και πρόσχαρο.
“Πρόσεχε τα δέντρα που κόβεις.
Έχουν φωλιές τα ζωάκια του δάσους!”
Του έλεγε κάθε φορά που τον έβλεπε.
Ο ξυλοκόπος βεβαιωνόταν ότι το κοριτσάκι είναι καλά και συνέχιζε τις δουλειές του.
Η Φαντασία περπατούσε καθημερινά στο δάσος, κάποια μέρα είδε ένα λευκό άλογο.
Είχε πέσει σε παγίδα κυνηγών.
Το ελευθέρωσε και του πρόσφερε βοήθεια.
“Δεν είσαι συνηθισμένο άλογο, μπορείς να μείνεις μαζί μου αν το θελήσεις.
Ζω μόνη μου στο σπιτάκι στο ξέφωτο.”
Του μιλούσε τρυφερά και το χάιδευε.
Αυτό χλιμίντρισε σηκώθηκε στα δύο πόδια του.
Ευχαρίστησε το κοριτσάκι.
“Είσαι σπάνιο άλογο, δεν εχω συναντήσει ποτέ μονόκερο.
Έχω διαβάσει ιστορίες, είσαι τόσο όμορφο!
