“Mα που βρίσκομαι;
Βγήκα από το βιβλίο μου΄;
Ποιο είναι το μέρος αυτό;
Μμμμ πιάστηκα πάλι στον ιστό της αράχνης.
Άντε πάλι να ξεμπλέξω.
Το μαγικό μου ραβδάκι.
Ευτυχώς θα με σώσει πάλι.”
Η μικρή μαγισσούλα κοίταξε γύρω της.
Ήταν τόσο αστεία, μπερδεμένη στον ιστό της αράχνης προσπαθούσε να ελευθερωθεί.
Τα σγουρά, μαύρα ανακατεμένα της μαλλιά έμοιαζαν με θάμνο στο μικρό κεφαλάκι της.
Η μικρή ευχούλα παρακολουθούσε την κάθε κίνησή της στην προσπάθεια να ελευθερωθεί.
“Πάλι ταξιδεύεις, δεν μπορώ να σ’ ακολουθώ.
Θα ανακατευτείς πάλι με τα παιδιά.”
Κοίταξε πόσο αστεία είσαι, δεν θα σταματήσεις να μπλέκεσαι;”
“Σταμάτα να γελάς και έλα να με βοηθήσεις.”
“Μα τι κάνεις εδώ, σ’ άφησα να βοηθήσεις στο μαγικό ξόρκι με τις μαγισσούλες και εσύ βρήκες την ευκαιρία και το έσκασες.
Τα παιδιά περιμένουν το ουράνιο τόξο και τα χρώματα.
Μπέρδεψες και τα ξόρκια και τώρα όλα έχουν αρχίσει και αλλάζουν.
΄Αντε πάλι να τα κάνω όλα όπως πριν.”
“Δεν θέλω να φτιάχνω ξόρκια, γεννήθηκα να είμαι παιδί κοντά σε παιδιά.
Τώρα είμαι μπλεγμένη εδώ στον ιστό.
Με πιέζετε όλοι το ξέρεις.”
“Αυτή την φορά θα σε βοηθήσω αλλά δεν νομίζεις πως πρέπει να προσέχεις.”
“Τα παιδιά διαβάζουν βιβλία, θέλω να τα βλέπω ευτυχισμένα.
Φαίνεται στα ματάκια τους η ευτυχία.
Λάμπουν τα πρόσωπά τους.
Θέλω να ταξιδέψω μαζί τους.
Τα όνειρά τους είναι μόνο από όμορφες εικόνες φτιαγμένα.”
“Ωραία, έλα μαζί μου.”
“Που θα με πας πάλι;”
“Πάμε στην θάλασσα στο νησί των ονείρων.”
