Ήταν πολύ μικρή ήθελε να πιστέψει σε κάποιον.
Τα όνειρα την κυνηγούσαν.
Σαν έπεφτε η νύχτα γίνονταν όλα αληθινά.
Περίεργοι επισκέπτες της κρατούσαν συντροφιά.
Ζωντάνευε ότι επιθυμούσε, ήταν το μυστικό της.
Κανείς ποτέ δεν θα της το έκλεβε.
“Άργησες να έρθεις απόψε, πίστεψα πως με ξέχασες.”
“Πως μπορώ να ξεχάσω την μικρή μου.”
“Θα ήθελα να με ταξιδέψεις στον πύργο που μου υποσχέθηκες.
Θυμάσαι δεν προλάβαινες θα έβγαινε ο ήλιος και οι πρώτες ηλιαχτίδες.
Η μαγεία της νύχτας θα εξαφανιζόταν.
Σε παρακαλώ πήγαινέ με απόψε.”
“Θα σε πάω στον Πύργο των Θαυμάτων όπως στο έχω υποσχεθεί.
Εκεί τα όνειρα βγαίνουν αληθινά.
Στον Πύργο ζωντανεύει όλος ο κόσμος των επιθυμιών μας.
Ετοιμάσου λοιπόν μικρή μου, σκέψου ότι θα σε κάνει ευτυχισμένη.
Η νύχτα είναι δική σου.
Θα ζήσεις ένα όνειρο γεμάτο χρώματα.”
Η Δανάη μας ένιωσε το δροσερό αεράκι της νύχτας να της δροσίζει το πρόσωπο, να της χαϊδεύει τα μαλλιά.
Από ψηλά φάνηκε ο Πύργος των Θαυμάτων, όπως στα παραμύθια.
Διάφανα, φωτισμένα, μικροσκοπικά πλασματάκια πετούσαν στον περίγυρο του Πύργου.
Πολύχρωμα, τόσα χρώματα νύχτα δεν είχε ξαναδεί όπου και αν είχε ταξιδέψει.
Σαν μπαλίτσες φουντωτές που σκόρπιζαν αστερόσκονη χρωμάτων.
Μάγευαν διάφανα τον χώρο.
Η τεράστια αυλή στρωμένη με γρασίδι.
Δύο μικροί πυργίσκοι ορθώνονταν περήφανοι αγκαλιάζοντας τον Πύργο των Θαυμάτων.
Εμφανίστηκαν και τους καλωσόρισαν, όμορφα πλασματάκια της νύχτας.
Φωσφόριζαν μες στο σκοτάδι κάνοντας υπέροχη την νύχτα.
Νεραϊδούλες, ευχούλες, πεταλούδες, κάθε μία είχε ένα διαφορετικό χρώμα.
Ο ουρανός γεμάτος άστρα.
Το φεγγάρι μάγευε την νύχτα κάνοντας το δικό του θαύμα.
Κάθισε το κοριτσάκι στο γρασίδι γύρω της άρχισαν να ζωντανεύουν ήρωες παραμυθιών.
