Όσο πιο μεγάλο κύκλο σχηματίζεις, τόσο σοφότερος γίνεσαι.
Ο παππούς μου είχε ζήσει πολύ.
“Έλα παππού πες μου σε παρακαλώ !”
Καθόμουν στο σκαλοπατάκια της αυλής μαζί του.
“Παππού!” Ανυπόμονη όπως πάντα.
“Έχω αυτιά ακώ.” Μου απαντούσε σαν να τον ενοχλούσα στα ονειρά του.
Ξυπνούσα τις αναμνήσεις, στα μάτια του έβλεπες ένα δάκρυ που ήθελε να κυλήσει.
Ήταν σαν να συνομιλούσε με τα αδέλφια του, την γυναίκα του, τους φίλους του, εκεί ψηλά.
Το βλέμμα του πλανιόταν.
Κάποια στιγμή μιλούσε και κοίταζε το άπειρο του ουρανού.
“Σαν παιδι τα βράδια του καλοκαιριού.“
Σταματούσε για λίγο σκεφτόταν και συνέχιζε.
“Μικρές σπίθες από την φωτιά ανέβαιναν στον ουρανό.
Είναι οι άγγελοι, φύλακες του δάσους, φεύγουν από την γη, πάνε ψηλά στα σύννεφα.
Ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους μυστικούς που δεν ξέρουμε
Ίσως να πήγαιναν να συναντήσουν πλάσματα της θάλασσας, του άγνωστου βυθού.
Ίσως ταξιδεύουν μακριά σε κάποιο νησί που άνθρωπος δεν ξέρει.
Μένουν εκεί, μακριά από τους ανθρώπους.
Να μην κυνδινεψουν από την φωτιά.”
“Οι σπίθες που πετάγονται είναι λευκοί άγγελοι του δάσους που φεύγουν παππού;”
“Ναι μικρή μου φεύγουν, πετούν στον ουρανό, όσο μακριά μπορούν,”
“Μα παππού δεν καίγοντσι.”
“Έχουν μεγάλη δύναμη να αντέχουν, προστατεύουν το δάσος.
Εξαφανίζονται όταν εξαφανίζεται το δάσος.
Όταν ήμουν μικρος σαν και σένα ο δικός μου παππούς για τα άστρα της θάλασσας.
Είχε ταξιδέψει μέχρι εκεί.
Έβλεπε να καλυμπουν στην επιφάνεια της θάλασσας.
Χιλιαδες Άστρα πάνω στο νερό.”
“Μα παππού αυτές είναι οι ηλιαχτίδες!”
“Είναι μικροί λευκοί άγγελοι που βγαίνουν στην Ανατολή, παίρνουν τις ηλιαχτίδες και τις μεταμορφώνουν σε άστρα.”
Αργότερα σαν έχασα τον παππού μου – ήμουν αρκετά μεγάλη – τα δάση μας είχαν χαθεί στις φωτιές
Κάθε φορά που έβλεπα σπίθες να πετάγονται ψηλά θυμόμουν τα λόγια του.
“Παιδί μου είναι οι λευκοί άγγελοι του δάσους φεύγουν να προστατευτούν. “
Κάθε φορά που ένα αεροπλάνο έπαιρνε νερό από την θάλασσα φοβόμουν να μην πάρει όλα τα άστρα, όλες τις ηλιαχτίδες της θάλασσας.
Κάποιοι λένε πως οι σπίθες που πετάγονται μακριά, είναι οι ψυχές των δέντρων που καίγονται.
Όχι δεν θέλω να κλάψω.
Θέλω να πιστεύω πως είναι οι μικροί άγγελοι που πηγαίνουν στο νησί της γαλάζιας θάλασσας.
