“Ο καλός μας οιωνός, η χαρά μας.
Η παιδική ψυχούλα μας.
Θυμάσαι αδελφούλα μου.
Παιδάκια μικρά ήμασταν κοντά το ένα στ’ άλλο, μαζί όλα μαζί!
Τι όμορφα συναισθήματα αγάπης!
Αθώες ψυχές που ήρθαν στην γη, αυτόφωτοι Άγγελοι αληθινοί.
Η αθωότητα μας κοντά στο Θείο!”
Μεγάλη Πέμπτη:
Ανεβαίναμε στο γυναικωνίτη.
Κοιτούσαμε τον κόσμο που ευλαβικά έμπαινε βράδυ στην εκκλησιά και προσευχόταν στον Θεό.
“Συναισθήματα Αγάπης” στο “Θείο Θαύμα.”
Γονατίζαμε και αναρωτιόμασταν γιατί;
Γιατί Κάποιος τόσο Καλός έπρεπε να περάσει τα Θεία, Άγια Πάθη.
Παιδάκια δεν ξέραμε.
Και σαν βλέπαμε το χελιδόνι να μπαίνει στην εκκλησιά κάθε χρόνο ανελλιπώς.
Πετούσε μπρος στο Ιερό.
Στις εικόνες.
Καθόταν στο Σταυρό.
Κελαηδούσε, “τραγουδούσε” Στον Εσταυρωμένο.
“Καλός Οιωνός”.
Άφηνε Μηνύματα Αγάπης.
Συνόδευε Την Ψυχούλα του στο Βασίλειο του Παραδείσου δίπλα στον Πατέρα του.
Και ερχόταν πάλι στην γη να Αναστηθεί.
Να σωθεί η Ανθρωπότητα.”
“Να Αναστήσει την Αγάπη.
Να την σκορπίσει στην γη ολάκερη.
Μαζί με την φύση να αναρτηθούν τα μονάκριβα, όμορφα συναισθήματα, να μυρώσουν την αγάπη, να μοσχοβολίσει ο τόπος.”
“Αδελφούλα μου πόσο αθώα παιδιά ήμασταν.
Πόσο αλλάξαμε, πόσο άλλαξαν γύρω μας όλα! “
Μεγάλη Παρασκευή:
Ασβεστώναμε τους τάφους.
Σκοτεινός, έκλαιγε μαζί μας ο ουρανός για τα Πάθη του Κυρίου.
Σαν παιδάκια μαζεύαμε αγριολούλουδα.
Από τους κήπους κόβαμε ότι βρίσκαμε ανθισμένο για τον στολισμό του Επιταφίου.
