Μεγάλο Σάββατο του Λαζάρου:
Έντυναν ένα ξύλο – το φάσκιωναν με σεντόνια και λέγαν:
“Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια, ήρθε των Παθών η Εβδομάδα.
Να κοπιάσετε στην εκκλησιά, για να ακούσετε χρυσά βιβλία.
Όπου κλαίει η Μάρθα και η Μαρία.
Τα μαλλιά τους ξαπλωμένα και στις πλάτες τους ριχμένα.
Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες.
“Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Φέρτε με λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι.”
Πήγαιναν από χωριό σε χωριό, όσο μακριά μπορούσαν και ανέστηναν το έθιμο.
Μεγάλο Σάββατο στρώναμε το καλά τραπεζομάντηλα.
Ανάσταση!!!
Λαμπρή!!!
Στα σκοτεινά δρομάκια του χωριού φέγγουν τα φαναράκια.
Υ.Γ. :
“Τώρα αδελφούλες μου είμαστε μακριά.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας στιγμές.
Αναμνήσεις που γλυκαίνουν την καρδιά.
Χαμογελώ γίνομαι παιδί για λίγο.
Έλα, να πάρε το δικό σου κουλούρι.
“Πασχαλινές κουτσούνες” έτσι έμαθα τα λένε.
Φτιάχναμε η κάθε μία το δικό της.
Περιμέναμε την νύχτα της Ανάστασης.
Γυρίζαμε στο σπίτι, να φάμε, ψάχναμε τα κουλουράκια μας.
Δεν έκανε να αρτηθούμε πριν την Ανάσταση.
Έτσι έλεγαν οι μεγάλοι και εμείς ακούγαμε με σεβασμό των Άγιων Ημερών.
Λαχταρούσαμε τις λιχουδιές.
Στο τέλος μας έπαιρνε ο Μορφέας από την κούραση.
Χωρίς να φάμε τίποτα.
Υ.Γ. :
Αγαπημένες μου αδελφές.
Θα έρθω να σας βρω σύντομα.
Τα κόκκινα πεδιλάκια, τα άσπρα ρουχαλάκια τα έχω φυλαγμένα.
Είναι καινούργια, δεν τα φόρεσα εκείνο το Πάσχα.
Θυμάστε μέτραγαν το πόδι με σπάγγο και πήγαιναν στην πόλη να μας πάρουν καινούργια παπούτσια και υφάσματα να μας ράψουν ρούχα για το Πάσχα.
Ο σπάγγος μπερδεύτηκε και κόπηκε, τους έδωσαν λάθος νούμερα.
Ψήλωσα απότομα δεν τα φόρεσα ποτέ.
Στενοχωρήθηκαν όλοι στο σπίτι γιατί δεν θα είχα ρούχα και παπούτσια καινούργια.
Φόρεσα τα δικά σας.
Τα κράτησα από τότε στο κουτί τους.
Αναμνήσεις με παίρνουν πίσω στο χρόνο.
Θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας.
Σύντομα θα είμαι κοντά σας.
Θα ήθελα να ξαναφτιάξουμε τις Πασχαλινές μας κουτσούνες, όπως τότε.
