Η ρεματιά στέρευε το καλοκαίρι, έχανε το νερό.
Το σύννεφο τρύπωνε πίσω από τους καταρράκτες μέχρι να έρθουν οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου.
Τότε ξεμύτιζε να μπορέσει να γεμίσει νερό να μεγαλώσει.
Ποτέ δεν κατάφερε να γίνει δυνατό και γκρίζο.
Μετά από την μεγάλη φθινοπωρινή μπόρα που είχε ξεσπάσει το ποταμάκι έγινε ορμητικός χείμαρρος.
Κάποιες ακτίνες του ήλιου διαπέρασαν τα σύννεφα και έπεσαν στην ρεματιά.
Το συννεφάκι είχε κατέβει πολύ χαμηλά και το ουράνιο τόξο πέφτοντας πάνω του το στόλισε με χρώματα.
“Τι όμορφο που είμαι!!!” κοιτάχτηκε στο νερό και δεν το πίστευε
Το είχαν διαπεράσει τα χρώματα.
“Θα ακολουθήσω το ουράνιο τόξο.”
Πάνω στον ενθουσιασμό του δεν σκέφτηκε τις συνέπειες.
Το ουράνιο τόξο ήταν τόσο μεγάλο.
Τα χρώματα απλωμένα γύρω του.
Το σύννεφο έπαιζε απερίσκεπτα, πότε γινόταν πράσινο, γαλάζιο, κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, βιολετί, μωβ.
Μετά απλωνόταν να γίνει ριγέ, το στόλιζαν όλα τα χρώματα.
“Τι όμορφο που είμαι!” σκεφτόταν και όλο πιο ψηλά ανέβαινε.
Μα γινόταν όλο και μικρότερο.
Όσο πιο ψηλά ανέβαινε τόσο ανύμπορο αισθανόταν.
Κάθε φορά που απλωνόταν έχανε και το λιγοστό νερό που είχε.
Δεν ήθελε να εγκαταλείψει το παιχνίδι του.
“Πόση μεγάλη κούραση αισθάνομαι!”
Ήταν πολύ ψηλά, το είχε παρασύρει ο άνεμος και ο ενθουσιασμός του.
Δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί.
Τα σύννεφα είχαν φύγει και ο ουρανός ήταν γαλανός.
Το ουράνιο τόξο είχε χαθεί πριν προλάβει το σύννεφο να γλιστρήσει με φόρα στην μικρή λίμνη που βρισκόταν στην άκρη του.
Έμεινε στην μέση του ουράνιου θόλου, μη ξέροντας τι να κάνει.
“Τι κάνω τώρα;” αναρωτήθηκε.
Αρχισε να πέφτει στην γη.
Ήταν αδύναμο να σταματήσει.
Ένα αεράκι που έτυχε να περνάει το βοήθησε να μην τσακιστεί πάνω στα βράχια.
“Έλα να σε βοηθήσω, φαίνεσαι να έχεις χάσει το δρόμο σου.”
“Σε ευχαριστώ ” είπε φοβισμένα το σύννεφο.
Το αεράκι φύσηξε απαλά και το σύννεφο κατόρθωσε να τυλιχτεί στην κορυφή ενός γιγαντιαίου βράχου.
Ήταν πολύ αργά.
Το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού.
Ξαφνικά τα αστέρια άρχισαν να στολίζουν τον ουρανό.
