Το σύννεφο που αδυνάτιζε.

Τώρα ο ουρανός ήταν μαύρος, σκοτεινός και τα αστέρια φαίνονταν όμορφα φωτεινά κεντίδια στον ουρανό της νύχτας.
“Τι όμορφα που είναι από εδώ ψηλά.”
Τόσα χρόνια μέσα στο μικρό ποταμάκι δεν είχε αντιληφθεί την ζωή πέρα μακριά στον ορίζοντα.
Δεν είχε δει από τόσο κοντά τα αστέρια.
Θέλω να βρεθώ κοντά τους, ευχήθηκε.
Ήταν εξαντλημένο και κουρασμένο.
Μεμιάς ένα αεράκι φύσηξε απαλά και καθώς δεν είχε απομείνει καθόλου νερό μέσα του, σκορπίστηκε ανάμεσα στα άστρα.
Έγινε νεφέλωμα, σχεδόν διάφανο και κοιμήθηκε στην αγκαλιά των αστεριών.
“Είναι τόσο διάφανο και απαλό” είπαν τα αστέρια .
Η τρυφερή καρδια του με τα χρώματα του ουράνιου τόξου έγινε το πολύχρωμο αστέρι.
Μόνο αν πιστέψεις θα το δεις να φωτίζει τον ουρανό της νύχτας.
Μπορεί να μην κατάφερε το ονειρό του να γίνει αληθινό, να ταξιδέψει μακριά στην γαλάζια θάλασσα, αλλά από εκεί ψηλά μπορεί να βλέπει όχι μόνο την θάλασσα αλλά και την ομορφιά της γης όλης.
Λένε πως αν έχεις αθώα ψυχή βλέπεις ένα αστέρι μικρό πολύχρωμο, φωτεινό, να καθρεφτίζεται στα νερά της θάλασσας και οι γοργόνες να του τραγουδούν.
Είναι το αστέρι που γεννήθηκε από την καρδιά του ουράνιου τόξου που ήταν κρυμμένη στο σύννεφο.