Και σαν νεράιδα χάθηκες, στο πράσινο των μεγάλων πεύκων.
Aκολούθησες το μονοπάτι από αερικά πλάσματα, στοιχειωμένο.
Δύσβατο σαν την καρδιά και την ψυχή που καρτερεί την αγάπη.
Ήρθες, με βρήκες στην πόρτα μου, μου μίλησες.
Με κάλεσες κοντά σου, μα απάντηση δεν πήρα.
Κάθισα λίγο να ξαποστάσω να με λυπηθείς.
Κοντά μου να έρθεις σαν δροσιά καλοκαιριού.
Στης χειμωνιάς μου την καρδιά.
Ύστερα πέρασες από μπρος μου, χάθηκες μες τα πεύκα.
Σαν ξωτικό του απόβραδου.
Ο ήλιος έγειρε να κοιμηθεί.
Η θάλασσα πήρε φωτιά με χρώματα γεμάτη.
Με μάγεψες νεράιδα μου, σ’ ακολουθεί η ψυχή μου.
Στα δικά σου λημέρια περπατώ.
Την καρδιά μου σημάδεψες και την αγάπη μου επήρες.
Τώρα τριγυρνάς και ψάχνεις απεγνωσμένα.
Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν στης πόλης τα σοκάκια.
Στα παραμύθια ζεις, την δύση του ήλιου νοσταλγείς .
Από κάποιο όνειρο καρτερείς να πιαστείς.
Σκορπίζεις χρώματα στη θάλασσα.
Περαστικούς πλανεύεις.
G.V.-Γεωργία Βασιλοπούλου
29 Αυγούστου 2019
