Τον έβλεπε από το αστέρι της κάθε βράδυ να γυρίζει κουρασμένος, κατάπονος, μόνος.
Ήξερε να χαμογελούσε, ένα μυστήριο πλανιόταν στο βλέμμα του.
Ακτινοβολούσε ο ψυχισμός του, τα μάτια του καθρέφτης αλήθειας, μπορούσες να αποκρυπτογραφήσεις όμορφα συναισθήματα, πρωτόγνωρα.
Αυτό είχε αγαπήσει, την ψυχή του, δεν γεννιούνται κάθε μέρα άνθρωποι σαν αυτόν.
“Θα μείνω μαζί του, θα τον προσέχω.”
Σκέφτηκε πως αν θα ήταν κοντά του θα μπορούσε να τον κάνει ευτυχισμένο.
Να την νιώθει δίπλα του.
Η μικρή αθώα, γλυκιά, τρυφερή ευχούλα κατέβηκε στην γη.
Πόσο γλυκός ήταν από κοντά.
Ήθελε να τον δει, να τον πλησιάσει, να του μιλήσει.
Μα πόσο δύσκολο είναι να ζεις ανάμεσα στους ανθρώπους.
Δύσκολοι οι νόμοι τους.
Την καρδιά γιατί οι άνθρωποι δεν την ακολουθούν;
Δεν γνωρίζουν τα συναισθήματα ή μήπως τα φοβούνται και δεν αφήνουν την ψυχή τους να τα ακολουθήσει.
Είχε πολλά χαρίσματα η ευχούλα μας αλλά το πιο ιδιαίτερο από όλα ήταν η διαίσθηση της.
Το νοιάξιμο, η αγάπη της ψυχής της.
Ακολουθούσε ένα μονοπάτι χαραγμένο στην αλήθεια.
Έμοιαζε ήσυχη, χαρούμενη, ταυτόχρονα σκεπτική, ονειροπόλα.
Τόσο διαφορετική από όλους τριγύρω της.
Μια λογική άλλη, πέρα από άνθρωπινα, πάθη και ελαττώματα.
Μπορούσε να βρεθεί να αντιληφθεί τον ψυχισμό των γύρω της.
Μεγάλωνε ανάμεσα στους ανθρώπους, μεγάλωνε και η μοναξιά της.
Και αυτός ο πρίγκιπας της ζωής της.
Είχε απαρνηθεί την αθανασία της για αυτόν.
Την είχαν μαγνητίζει τα μάτια του, η ψυχή του.
Της είχαν κλέψει την καρδιά.
Αιχμάλωτη της ψυχής του.
Γεννήθηκε ελεύθερη να ταξιδεύει, να ανακαλύπτει τη ζωή.
Όταν τον αντικρύσε αιχμαλώτισε την ψυχή της, το μυαλό της.
Οι στιγμές μακριά του την πονούσαν, τα συναισθήματα της γύρευαν την αγκαλιά του.
Καθένας πάνω στην γη είναι τόσο διαφορετικός αλλά και τόσο ίδιος.
Αλλά ο δικός της άγγελος της ήταν “μοναδικός”.
Το αστέρι που γεννήθηκε για αυτήν, καλέστηκε από τις μοίρες να το ακολουθήσει.
Να νιώσει μια διαφορετική αγάπη – ευτυχία στην ψυχή της.
