Μοναδικός σαν και την ίδια.
Την πονούσε ο κόσμος, οι άνθρωποι.
Έψαχνε για αληθινά, αγνά συναισθήματα.
Μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι της ζωής του, να αγγίζει κάθε συναίσθημά του, την καρδιά του.
Να είναι δίπλα του, ακολουθώντας τους κανόνες της γήινης ζωής.
Να προφυλάξει την καρδιά του από κάθε συννεφιά.
Άφησε το συννεφάκι που την ταξίδευε σε κάθε παιδική ευχή.
Την ανατολή το στόλιζε με τις χρυσοκίτρινες ακτίνες.
Το δειλινό τα ρόδινα χρώματα στόλιζαν τον ουρανό.
Πριν η μέρα πλαγιάσει και ξυπνήσει η νύχτα να ταξιδέψει στα δικά της όνειρα.
Ταξίδι της νύχτας όπου λαχταρούσε η καρδιά της, στο όνειρο εκεί που όλα γίνονται αληθινά.
Αισθανόταν ελεύθερη σαν τον άνεμο, ροδαλή σαν την αγάπη, της κόκκινης τριανταφυλλιάς που ήθελε να πλανέψει τον έρωτα.
Να αγκυλώσει με τα αγκάθια της την ψυχή του να μείνει κοντά της.
“Οι άνθρωποι διαφέρουν από εμάς.”
Λύγισε, τα δάκρυα έγιναν βροχή.
Το αστέρι της δεν άντεχε να την βλέπει.
Κάποια σύννεφα λυπηθηκαν και έκρυψαν τον ουρανό.
Η γη γέμισε δάκρυα.
“Βρέχει!”
Είπαν κάποιοι άνθρωποι και έτρεξαν να προστατευτούν στα σπίτια τους .
Ένα κοριτσάκι κοιτούσε από το παράθυρό της .
Στην λάμψη μιας αστραπής είδε την ευχούλα.
“Δεν είναι δάκρυα, κάποια ευχούλα είναι λυπημένη!”
Δάκρυσε το κοριτσάκι.
Κάποτε της είχε πει η γιαγιά της για τις ευχούλες.
“Κατεβαίνουν στην γη, έχαναν την καρδιά τους στα μάτια μιας αγάπης.”
“Τι θα συμβεί γιαγια;” Την είχε ρωτήσει.
“Ο ουρανός θα κλαίει, η ευχούλα θα είναι λυπημένη πάντα που δεν θα έχει τον αγαπημένο της.
Το αστέρι της θα την πάρει μακριά να μην την βλέπει να πονάει.
Τα συναισθήματα βροχή πέφτουν στην γη και σαν τον αισθάνεται κοντά της, ηλιαχτίδες γεμίζουν τον ουρανό και βγαίνει ο ήλιος φωτεινός.
Το κοριτσάκι ευχήθηκε να έχει κάθε μέρα ήλιο φωτεινό στον καταγάλανο ουρανό, να είναι η ευχούλα της ευτυχισμένη!
G.V. – Γεωργία Βασιλοπούλου
13 Οκτ 2021
