Ακολουθούσε το σκοτεινό μονοπάτι.
Το πυκνό δάσος και τα κλαδιά εμπόδιο σε κάθε κίνηση της.
Το σπαθί της την προστάτευε.
Σαν οι άνεμοι φυσούσαν, αγρίευε, τρόμος και καταστροφή στο πέρασμά της.
Σπίθες, φλόγες στο διάβα της, στάχτες άφηνε πίσω της.
Μα όσο ήρεμη ήταν, μόνο φως και ζεστασιά σκορπούσε.
Κάποιο σύρσιμο μες στην ομίχλη του υγρού αυτού τόπου.
Το νερό έτρεχε, έπεφτε από ψηλά, μπορούσε να ακούσει τον ήχο του.
Ένας καταρράκτης να σβήσει την δίψα της.
Όλα έμοιαζαν εχθρικά.
Είχε δίκιο.
Αόρατοι εχθροί προσπαθούσαν να την κατασπαράξουν.
Τα μάτια της ορθάνοιχτα.
Βρισκόταν σε εγρήγορση, μα μπορούσε να το ελέγξει.
“Δεν είναι ώρα να ξαποστάσω.
Ακολουθώ το μονοπάτι της ζωής.
Θα το διαβώ και όπου με βγάλει.”
Συνέχιζε, ξωπίσω της αόρατες ματιές παρακολουθούσαν.
Με μια κίνηση σκαρφάλωσε στο δέντρο.
Κρύφτηκε.
Κάτι κινήθηκε, μια γρέα άσχημη.
Την έβλεπε καθαρά.
“Θάρρος και τόλμη.” Ψιθύρισε.
Στάθηκε μπροστά της ετοιμοπόλεμη.
“Ποια είσαι, τι θέλεις από μένα και μ’ ακολουθείς;”
“Θέλω να σε βοηθήσω.
Στο μονοπάτι που διαβαίνεις θα βρεις μια διχάλα.
Πάρε την άλλη μεριά και τράβηξε κατά το ποτάμι.”
Θα το καταλάβεις.”
“Πως μπορώ να σε εμπιστευτώ;”
“Πάρε αυτό το τόξο, ρίξε με το βέλος σου στο κλαδί του γέρικου δέντρου που δείχνει την ανατολή.
Βρίσκεται πάνω στο σταυροδρόμι. “
Δεν είχε να χάσει κάτι, πήρε το τόξο.
Η γρέα εξαφανίστηκε.
Η βλάστηση πύκνωνε και οι αόρατοι εχθροί πλήθαιναν.
Συνέχισε με περισσότερη θέληση να φτάσει στον προορισμό της.
Στο σταυροδρόμι σταμάτησε, σκέφτηκε για λίγο.
“Θα το κάνω, δεν έχω να χάσω κάτι.”
Έριξε με το βέλος, κρύφτηκε στους θάμνους.
