Και σαν νεράιδα χάθηκες μέσα στο πράσινο των μεγάλων πεύκων, ακολουθώντας το μονοπάτι από αερικά πλάσματα φτιαγμένο δύσβατο σαν την καρδιά και την ψυχή που καρτερεί τον έρωτα.
Ήρθες και με βρήκες στην πόρτα μου, μου μίλησες με κάλεσες κοντά σου μα απάντηση δεν πήρα.
Κάθησα λίγο να ξαποστάσω μήπως με λυπηθείς και έρθεις κοντά μου.
Ύστερα πέρασες από μπροστά μου χάθηκες μες τα πεύκα, σαν ξωτικό του απόβραδου, ο ήλιος έγειρε να κοιμηθεί και η θάλασσα πήρε φωτιά από χρώματα της δύσης γεμάτη.
Με μάγεψες νεράιδα μου σ΄ ακολούθησα στα δικά σου λημέρια δεν με λυπήθηκες.
Την καρδιά μου σημάδεψες και τον έρωτα σου πήρα.
Τώρα τριγυρνάς με ψάχνεις απεγνωσμένα μα έτσι πρέπει αγάπη μου να χωριστούν οι δρόμοι μας.
Ζεις στα παραμύθια στην δύση του ήλιου εκεί είναι το σπίτι σου .
Να σκορπίζεις τα χρώματα στην θάλασσα και να πλανεύεις τους περαστικούς.
Αύγουστος – 2019
G.V. – Γεωργία Βασιλοπούλου
www.mistikomonopati.gr
