Περπάτησα στα βήματά σου, αιχμαλωτίστηκα στις σκέψεις σου, ταξίδεψα στα μέρη σου, θαύμασα την ψυχή σου.
Εσύ που χρόνια πριν θαρρώ έζησες εδώ τι θάλασσες εθαύμασες.
Όλα μοιάζουν παραμύθι στην σκιά του μπαλκονιού σου.
Όλα παίρνουν φως στο φως του ήλιου σου
Τον ίδιο ήλιο είδαμε, στα γαλανά νερά της ίδιας θάλασσας ταξιδέψαμε.
Κολυμπήσαμε στην αγκαλιά της.
Και εσύ τώρα λείπεις.
Τι άραγε σκεφτόσουν.
Τι σε οδήγησε σε αυτή την όμορφη όαση της γης .
Τι σε γοήτευσε.
Τι σε διασκέδασε.
Τι σε έκανε να ερωτευτείς παράφορα και να έχεις την δύναμη να το ζήσεις.
Άραγε ο έρωτας.
Αυτός ο τέλειος έρωτας που την καρδιά ξεσηκώνει και η λογική δεν ακούει.
Αυτή σε εμπνεύσαι σου έδινε φτερά και πέταξες τόσο μακριά, που γοητεύτηκες από την ομορφιά του ωραίου και έγινες αθάνατος στις καρδιές μας.
Πως ήταν άραγε η γοητεία αυτή
Έλα στα όνειρά μου και πες μου, ταξίδεψε με εκεί που μόνο εσύ ταξίδεψες.
Ο κήπος σου ολάνθιστος κόσμος μαγεμένος σαν να μην πέρασε καμία μέρα από τότε.
Και εγώ σ αυτό το όμορφο παλάτι σου με όνειρα σου φτιαγμένο, κάθομαι στο σκαλοπάτι σου, να σε δω προσμένω.
Λατρεύω το άγγιγμα σου.
Νιώθω να μου μιλάς με λόγια απλά.
Σαν να θέλεις να σου αγγίξω το χέρι σου να αρχίσω να γράφω.
Να δώσεις δύναμη σε μένα να μπω στα όνειρά σου.
Και εγώ μια φτωχή θνητή που σ αγάπησε σε θαύμασα σε γνώρισα λιγάκι
Θαρρώ πως ερωτεύτηκα το κάθε σου βήμα .
Μακάρι να ταξίδευα στο χρόνο πίσω
Να καθόμαστε εδώ μαζί εμπρός εις το σκαλί σου.
Ναι λόγια σου γνωστά και ώριμα να ερχόταν στην θύμησή μου.
Να σε νιώθω εδώ κοντά .
Δίπλα μου να στεκόσουν.
Καθάριο το βλέμμα σου μακριά στην θάλασσα μακριά.
Δεν μου μιλάς με το μυαλό και ο λόγος δεν θα ακουστεί
Η καρδιά ξεχείλισε μίλησε και είπε τα μυστικά της .
Πως καρτερώ πως την στιγμή τον κήπο σου να θαυμάσω
Στον ίσκιο σου να κάθομαι και ποιήματα να γράφω
Έρωτα ανεξομολόγητε από τα βιβλία .
Και εσύ θαρρώ να με κοιτάς σαν οπτασία.
Λουλούδια, πεύκα και ελιές δίπλα του ένα δάσος .
Άνθρωποι που δε γνωρίστηκαν ήρθανε κοντά σου.
Σε θαύμασα σε λάτρεψα.
Να σ’ αντιγράψω δε μπορώ
Μοναδικός σε βλέπω αιώνες πάντοτε οι άνθρωποι να σε έχουν.
Στην καρδιά μου θα υπάρχεις και κανείς δεν θα σε βγάλει.
Ποίηση – πευκιάς – 04 – 08 – 2019
G.V.- Γεωργία Βασιλοπούλου
www.mistikomonopati.gr
Αφιερωμένο στις ομορφιές του τόπου μου.
Ξυλόκαστρο Κορινθίας –
Περπάτησα στο όμορφο Ξυλόκαστρο – έφτασα στον πευκιά.
Θέλησα να φτάσω στην οικία του Άγγελου Σικελιανού.
Μέθυσα από τα αρώματα, γοητεύτηκα από την ομορφιά του τόπου μου.
Γαλάζιο, θάλασσας και ουρανού.
Αρώματα των πεύκων και της θάλασσας.
Ταξίδεψα “στο μυστήριο του τόπου που αγαπώ”.
