“Από την αλήθεια της ψυχής μου, μιλάει και ζητάει εσένα, ξέρω ποιος είσαι, τι αισθάνεσαι το έχω διαβάσει στο βλέμμα σου, στα μάτια σου, άγγιξα την ψυχή σου μπήκα στην καρδιά της ψυχής σου!
Την σφράγισες, μα είδα σε μια στιγμή την ανάσα της, μπήκε κρυφά η πρωινή ηλιαχτίδα να της δώσει φως, την ακολούθησα και είδα τους κήπους της ψυχής σου.
Όμορφους, φωτεινούς, αλήθεια, φως, συμπόνια, αγάπη και ένας Θεός στεκόταν μέσα της.
“Ο Έρωτας!”
Με είδε, δεν τον πρόσεξα με λάβωσε βαθιά και αιμοραγώ, αγάπη και έρωτα μαζί!
Τώρα είμαι μόνο δική σου.”
“Θα σου χαρίσω μιας στιγμής χαράς.” Είπε ο Άγγελος.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και η “μοναχική αγάπη” ένιωσε ότι ζούσε σε όνειρο μα ήταν αλήθεια!
Ότι ήθελε το είχε, για μια στιγμή, πόσο μικρή είναι η στιγμή στην αιωνιότητα, πόσο μπορεί να κρατήσει!
Για πάντα !
Ταξίδεψε τον χρόνο στην στιγμή που τον είδε, άλλωστε αυτή ήταν η συμφωνία της με τον χρόνο, να ζούσε μόνο στιγμές!
Και ο Άγγελος της έγινε για λίγο θνητός!
Μόλις τον είδε τον φίλησε στα χείλη.
Αυτός την πήρε στην αγκαλιά του και της χάρισε τα πιο γλυκά φιλιά.
“Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σπουδαίος είσαι.
Διάβασα για την αγάπη τον έρωτα, την εμμονή στην αναμονή όσων αγαπούν.
Όλα μοιάζουν!
Πόσο βαθιά συναισθήματα έχεις!
Θέλω να σε ξαναδώ!
Σε λατρεύω!”
“Πρέπει να σου δώσω την ηλιαχτίδα της ψυχής μου.
Θέλω να με θυμάσαι κάθε πρωί.”
“Θέλω να σε ξαναδώ!”
“Σε λατρεύω!”
“Πρέπει να φύγεις.”
“Σ’ αγαπώ!”
“Θα κρατήσω τα γράμματα σου για όλη μου την ζωή!”
Τον αγκάλιασε σφικτά , έκαναν έρωτα, έναν έρωτα που μόνο μαζί του ένιωθε.
Ταξίδια αγάπης μόνο μαζί του.
Να ξαποσταίνουν αγκαλιά τα βράδια.
Να κάνουν όνειρα.
Δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο να είναι μαζί του.
Είχαν συναντηθεί στο ξέφωτο, στο σκοτάδι του φεγγαριού.
Όταν τα άστρα πέφτουν και οι ευχές πραγματοποιούνται.
Έπρεπε να βρουν ένα δρόμο, να υπάρξει ένας τρόπος να είναι μαζί.
Είχε βρει τον άντρα που την έκανε ευτυχισμένη.
