“ Το όνομά σου;”
Ρώτησε, ήθελε να βεβαιωθεί ότι είχε δίπλα της τον φίλο της.
Ένιωσε την αύρα του, ήταν κοντά της.
“ Φίλιπ ήταν το όνομά μου, έτσι θα με φωνάζεις.”
“Δεν μπορώ να σε δω.”
“Την ημέρα με το φως του ήλιου χάνομαι, μπορώ να πάω όπου θέλω.
Δώσε μου το καπέλο σου.”
Η Άννυ έβλεπε ένα καπέλο να κυκλοφορεί στο δωμάτιο.
Η μέρα πέρασε με πολλά παιχνίδια, είχε ξεχάσει τελείως το διάβασμα.
Σαν άκουσε τις φωνές των παιδιών βγήκε στο παράθυρο της.
Ήταν ευτυχισμένη, είχε και αυτήν έναν φίλο κοντά της.
Έπαιζε μαζί του την ημέρα και το βράδυ ζούσαν μαζί τα όνειρα της .
Είχε γνωρίσει όλο τον κόσμο .
Η Άννα χάριν στο μικρό φαντασματάκι έγινε ένα χαρούμενο κοριτσάκι.
Τα παιδιά της γειτονιάς έγιναν φίλοι της, η ζωή της άλλαξε.
Δειλά δειλά άρχισε να κάνει τα πιο όμορφα σχέδια για το μέλλον της.
Όταν μεγάλωσε έγινε η καλύτερη ζωγράφος, μαζί με το φίλο της είχε δει και είχε ζήσει τα πιο ωραία πράγματα πάνω στη γη.
Τα όνειρα, η αθωότητα η ομορφιά που κρύβει στην ψυχή κάθε παιδί, η λαχτάρα του να τα πραγματοποιήσει, είναι ότι πολύτιμο στον όμορφο παιδικό του κόσμο.
