Σε ποιον δεν αρέσουν τα ονειρα!
Επισκέπτης των ονείρων ένα μικρό χαρούμενο, παιχνιδιάρικο, γελαστό φαντασματάκι.
Του άρεσε να μπαίνει στα όνειρα των μικρών παιδιών.
Η νεράιδα των ονείρων το μαλώνει γλυκά.
“Θα τα τρομάξεις, έτσι όπως εισβάλεις στα όνειρά τους.”
“Μα είναι πολύχρωμα σαν το ουράνιο τόξο.”
Απαντά χαμογελαστά το φαντασματάκι.
Δεν θα μπορούσε να φανταστεί τις νύχτες μακριά από τα παιδιά.
Τα όνειρα των παιδιών ήταν ένα παιχνίδι ευτυχίας.
Κάποια νύχτα αποφάσισε να εμφανιστεί στο όνειρο της μικρής Άννας.
Η Άννα, ένα όμορφο κοριτσάκι, δεν μπορούσε να παίξει με τα άλλα παιδιά.
Στεκόταν στο παράθυρο της κάθε απόγευμα και τα έβλεπε να παίζουν.
Είχαν τελειώσει το διάβασμα και μέχρι να σκοτεινιάσει, στο δρομάκι γεμάτο κήπους, λουλούδια και δέντρα, έπαιζαν τα παιδιά ξέγνοιαστα.
Ανυπόμονα περίμενε να μαζευτούν κάτω από το παράθυρό της.
Χαμογελούσε ευτυχισμένη, όταν τα έβλεπε.
Αισθανόταν την παρέα τους, συμμετείχε με την φαντασία της στο παιχνίδι τους.
Όταν έφευγαν αισθανόταν τόσο μόνη της.
Μόνη χωρίς να μιλήσει με κανέναν, να του ανακαλύψει τα όνειρά της, τις επιθυμίες της.
Δεν τα είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά, ήξερε όμως τα ονόματα τους.
Το σχολείο που πήγαιναν, τα παιχνίδια που τους άρεσαν, την μουσική που άκουγαν.
Τα είχε μάθει όλα.
Σαν έφευγαν δάκρυζε, έπαιρνε ένα φύλλο χαρτί και ζωγράφιζε τους φίλους της και τα παιχνίδια τους.
Είχε γίνει μια υπέροχος ζωγράφος!
Κάποιο απόγευμα τα παιδιά δεν εμφανίστηκαν .
Μάταια τα περίμενε ανυπόμονα.
Έμεινε να κοιτάζει στο παράθυρό της μέχρι που βγήκαν τα πρώτα άστρα .
Η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά και η μικρή Άννα απογοητευμένη αποκοιμήθηκε.
Το μικρό φαντασματάκι αποφάσισε να παρακούσει για άλλη μια φορά την καλή του νεράιδα και να δώσει λίγη χαρά στο όμορφο κοριτσάκι.
“Ποιος είσαι;” Τον ρώτησε
“Μην με φοβάσαι ήρθα να σου κρατήσω συντροφιά.”
Της απάντησε γλυκά το φαντασματάκι.
Το κοριτσάκι άνοιξε τα μάτια του τρομαγμένο, κανείς δεν ήταν στο δωμάτιο, μάλλον ονειρευόταν.
Κουρασμένο καθώς ήταν ξανάκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε βαθιά.
