Η Ελπίδα ζει με τους έφηβους.
Κοντά τους επιθυμεί να τους φέρει ότι αγαπούν.
Μαζί με την σελήνη, τα αστέρια, τον λευκό άγγελο της, ταξιδεύουν.
Πρωταγωνιστής η πρώτη ηλιαχτίδα του ήλιου.
Νωρίς την αυγή κλέβει τα χρώματα της Ανατολής.
Τα σκορπίζει στον ουρανό.
Στο υπέροχο δειλινό, μαγεύει κάθε θνητό, αποθανατίζοντας τις στιγμές.
Ηλιαχτίδα μου φώτισες το σκοτάδι.
Οδήγησε με, σε μέρη άγνωστα, όνειρα μιας ζωής.
Σελίδες γεμάτες από άγνωστα συναισθήματα, ψάχνουν να βρουν την αλήθεια.
Καθόταν μόνη της σε μια γωνιά, συλλογιζόταν.
Μέρες την έβλεπες, ταξίδευε κάπου αλλού.
“Δεν χαμογελάς, κάθεσαι και τα ματάκια σου είναι δακρυσμένα.”
Γύρισε κοίταξε δίπλα της, ένας λευκός άγγελος.
“Έπρεπε να φύγει, δεν το αντέχω.
Να του αρνηθώ δεν μπορώ.
Είναι ελεύθερος να φεύγει και να έρχεται όποτε αυτός θέλει.
Σαν τον ήλιο, φέρνει το φως το πρωί στην Ανατολή.
Στην Δύση σβήνει πίσω από λόφους, βουνά, ορίζοντες, θάλασσες, ωκεανούς.
Έτσι είναι και αυτός.
Έρχεται και φεύγει.
Και αν η μέρα είναι συννεφιασμένη χάνεται σαν το φως του ήλιου.
Έρχεται η βροχή και δάκρυα στα μάτια μου.
Είναι η ζωή μου, ξαφνικά ήρθε, άνοιξε διάπλατα την πόρτα της καρδιάς μου.
Μόνο αυτός έχει το κλειδί και το έχει πάντα μαζί του.
Ένα βράδυ μου είπε ότι είμαι η ηλιαχτίδα του.
Μόνο εγώ φέρνω την ευτυχία στην ζωή του!
Πως μπορώ να το ξεχάσω, πως μπορώ να είμαι δίπλα του δυνατή να κρατάω το φως στην σκοτεινιά της ψυχής του.
Τον ακολούθησα κρυφά και εκείνος μου έστειλε το βέλος στην καρδιά.
Τώρα τρέχω να τον βρω.
Θέλω να είμαι δίπλα του.
Πόσο σημαντικό είναι να είσαι η ηλιαχτίδα κάποιου που φωτίζει την ψυχή του, του δίνει ζωή.
Φώτισε την δική μου ψυχή.
Ταξίδεψα σε μέρη άγνωστα.
Είναι ωραία να βαδίζεις στα άγνωστα μονοπάτια που σου ανοίγονται μπροστά.
Μαζί θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αλλά έρχεται και φεύγει όποτε θέλει.
Όταν φεύγει με πονάει.
Και εγώ τρέχω ψάχνω να τον βρω.
Πιάνοντας την πρώτη ηλιαχτίδα του ήλιου.
