Δυο αθάνατα παιδιά περπατούσαν ξυπόλυτα ευτυχισμένα γελούσαν και τραγουδούσαν.
Φορούσαν στα μαλλιά τους δύο όμορφα στεφάνια από κληματαριά.
Το μικρό ξανθό κοριτσάκι ολόλευκος άγγελος, κατέβηκε στην γη.
Ξέφυγαν από το αυστηρό βλέμμα του χρόνου, ταξίδεψαν.
Έπεσαν με δύναμη στην γη, ένα όμορφο μέρος γεμάτο λουλούδια και αμπέλια.
Περπάτησαν αρκετά μέσα σε μια φύση γεμάτη αρώματα.
Η μικρή Σεμέλη έπιασε το χέρι του Σεπτέμβρη.
“Αισθάνομαι κάπως.”
“Είναι το άγνωστο, κοίταξε γύρω σου, σε γοητεύει το τοπίο.”
“Είσαι εσύ, μοιάζει σε σένα όλη η φύση γύρω μας!”
“Ένα αμπέλι, έλα μαζί μου.”
Η Σεμέλη έμοιαζε τόσο όμορφη, ανακατεμένα τα ξανθά αχτένιστα μακριά μαλάκια της μπλεγμένα στο στεφάνι.
“Κάθισε λίγο να ξεκουραστείς.” της είπε ο Σεπτέμβρης,
