Μικροσκοπική στο φως της ημέρας, σαν μια φωτεινή ηλιαχτίδα που ξέφυγε από τον ήλιο και ακούμπησε την γη, κρύφτηκε στους κορμούς ενός δέντρου και περίμενε να σταματήσει η βροχή.
Μάταια όμως, η βροχή δυνάμωνε συνεχώς, γινόταν καταιγίδα και η μικρή νεραϊδούλα ανησυχούσε για την τύχη της.
“Θα πάω να κρυφτώ σε κάποια αίθουσα, να στεγνώσουν τα φτερά μου.
Να πετάξω να δω την πόλη μόλις σταματήσει η βροχή.
Σήμερα δεν θα έχει ήλιο.”
Κάποιος ερχόταν, στο μεγάλο προαύλιο ένα αυτοκίνητο πάρκαρε και κατέβηκε ένας όμορφος άντρας.
Στάθηκε να τον κοιτάζει, την μάγεψε το όμορφο περπάτημα του, η σιγουριά που έβλεπε στα βήματα του, δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό του.
Αναστατώθηκε η καρδιά της, σαν κάτι να ήθελε να της πει, δεν έδωσε σημασία.
Έμοιαζε με τον άντρα των ονείρων της.
Άνοιξε την πόρτα και μπήκε σε μια από τις άδειες, κρύες αίθουσες.
Η μικρή μας νεραιδούλα παρακολουθούσε κάθε κίνηση του.
Με μικρά προσεκτικά βηματάκια κατέβηκε πιο χαμηλά στο δέντρο για να μπορεί να τον βλέπει καλύτερα.
“Ουφ, παραλίγο να πέσω.”
Κοίταξε τον νέο άντρα, ένιωσε έναν ενθουσιασμό και μια φλόγα αναπήδησε μέσα της, ένα κάψιμο στην καρδιά.
“Γιατί καίγομαι, τι είναι, μάλλον από την βροχή και το φως θα πρέπει να γυρίσω στο σκοτάδι.”
Δεν μπορούσε όμως να πάρει τα μάτια της από την αίθουσα.
Λάτρευε κάθε κίνηση του νέου άντρα.
Όταν βγήκε, κλείδωσε καλά την πόρτα, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε.
“Μα που πάει τώρα, μόνη μου θα μείνω;”
Κάθισε στενοχωρημένη, αναρωτιόταν τι μπορούσε να κάνει.
“Τώρα είναι ευκαιρία δεν είναι κανείς εδώ.”
Κατέβηκε από το δέντρο και ακούμπησε απαλά στο έδαφος.
“Τι ωραία η αίσθηση της βροχής, αλλά λίγο κρύο.”
Κοίταξε μέσα από το παράθυρο, άδειος ο χώρος τίποτα δεν υπήρχε , το μόνο που ξεχώριζε ένα μικρό δωμάτιο στην γωνία, τι να έκρυβε άραγε;
“Και αυτή η βροχή δεν θα σταματήσει σήμερα.” Αναρωτήθηκε.
Ξαφνικά ακούστηκε πάλι το αυτοκίνητο, ήταν πίσω της, τρόμαξε, τι θα κάνω τώρα με είδε.
Είχε προλάβει όμως η νεράιδα της Αγάπης που έτυχε να είναι εκεί κοντά να την προστατέψει με την ασπίδα της.
Θα καταστρεφόταν τα πάντα αν την έβλεπε.
“Σ’ ευχαριστώ πολύ Αγάπη, με έσωσες δεν ξέρω τι θα έκανα αν με έβλεπε.”
“Ίσως έκανα το μεγαλύτερο λάθος, δεν έπρεπε να εμφανιστώ.
Έγινε η καρδιά σου ευαίσθητη με το άγγιγμά μου.
Μπορείς να αγαπάς πιο δυνατά, πρόσεχε που θα δώσεις την αγάπη σου.
Δεν μπορώ να σου εξηγήσω.
Θα καταλάβεις.”
