“ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ”
19 Απριλίου 2022
Πρέπει να βαδίζεις βγάζοντας τα αγκάθια από τα πόδια.
Ματώνουν πονούν.
Προχωρούν στην καρδιά.
Προσπαθούν να σε μεταμορφώσουν.
Να σε αλλάξουν.
Αγκάθια τρομερά, δηλητηριώδη.
Αν τα αφήσεις σε ματώνουν.
Σε αλλάζουν.
Γίνεσαι σαν και αυτούς, με τον καιρό.
Ποιος το ξέρει;
Χάνεσαι στον πόνο τους.
Όχι δεν θέλεις να χαθείς, γεννήθηκες να φέρεις δώρα ζωής.
Αυτό και θα ακολουθήσεις.
Όποιος το καταλάβει θα βαδίσει μαζί σου!
Όχι μην επιτρέψεις στα αγκάθια να σε καρφώσουν.
Να σε ρουφήξουν.
Έχουν το δικό τους ευέλικτο τρόπο να το κάνουν.
Σου προσφέρουν κάτι γλυκό ανούσιο, προσωρινό σαν το άνθος που βγάζουν, δίχως μοσχοβολιά.
Τα αγκάθια του είναι μαλακά.
Σε προσεγγίζουν σαν τις μέλισσες.
Μετά γίνονται άγρια.
Παγερώνουν.
Ξεραίνονται.
Γίνονται δυνατά.
Καρφώνουν, ματώνουν.
Μπήγονται βαθιά στα πόδια σου.
Φτάνοντας στην καρδιά.
Μέχρι να βρεις την δύναμη να τα πατήσεις.
Να τα λιώσεις.
Να σκορπιστούν, σκόνη στον άνεμο.
Να χαθούν στο άψυχο.
Όπως άψυχα είναι και αυτά.
Αγκάθια ζωής που ποτέ δεν γιατρεύονται.
Σκοτώνουν την καλοσύνη.
Διαβάλουν την αλήθεια.
Ο δρόμος για το μυστικό μονοπάτι συνεχίζεται, δίχως σκοπό.
Κάθε μέρα ένα καινούργιο αγκάθι όμορφο στολισμένο, έρχεται στον δρόμο σου.
Ξέρανε το, κατέστρεψε το.
“Δεν θα σε λυπηθώ.
Όμορφο μοιάζεις τρυφερό.
Σ’ αγγίζω βελούδινη ομορφιά.
Μα σαν σε κλείσω στην παλάμη μου.
Σε προστατεύω, ανθίζεις.
Αλλά τα αγκάθια σου τρυφερά.
Χαϊδεύουν, πλανεύουν.
Ξαφνικά σκληραίνουν, μικρά αγκάθια στην καρδιά αγκιστρώνονται.
Σε θέλουν να φυτέψουν να διασπύρουν το είδος τους.
Είναι πολλά, γλυκά σαν λόγια ψυχής.
Δύσκολα φεύγουν.
Βρίσκεις δύναμη.
Όχι αρνήσαι να γίνεις δικός τους.
Ματώνεις, αποχωρίζεται σε καταβάλει.
Πονάς μα προχωράς.
Νιώσεις ελεύθερος.
Γιατί να θυμάσαι;
Τα λουλούδια που σου λένε καλημέρα μοσχοβολούν από την αρχή.
Από την στιγμή που δημιουργούνται.
Μπουμπούκια ομορφιάς.
Που αντέχουν.
Ευωδιάζουν.
Σκορπίζουν αρώματα ψυχής.
