“ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ”
26 Απριλιου 2022
Πόσο μόνη μπορεί να ταξιδεύεις.
Πόσο μοναδικός είσαι.
Μεγάλος ο δρόμος χωρίς συνοδοιπόρο.
Και αν ανήκει άλλου.
Σε κάποιο άλλο μονοπάτι.
Τόσο ταιριαστό με το δικό σου.
Τι κάνεις.
Πόσο μοναχική η ζωή.
Καθένας διαφορετικός.
Μόνος.
Ένα ανθοστόλιστο μονοπάτι.
Αν κάποιος σ’ αφήσει να το διασχίσεις θα εκπλαγείς από τα άνθη του.
Άνθη που μοσχοβολούν.
Άνθη που στην καρδιά τους κρύβουν μια ψυχή διαφορετική.
Και όταν οι μέλισσες τα αγγίξουν μοσχοβολούν και δίνουν νέκταρ θεϊκό.
Όταν οι πεταλούδες ξεκουραστούν στα πέταλα τους παίρνουν την μοσχοβολιά και το χρώμα τους στα φτερά τους.
Σου δίνουν αγάπη που απλώνεται σε κάμπους και λιβάδια.
Μα όταν ξεκουραστούν “σερσέγκια”, φέρουν τα αγκάθια από τα αγκάθια που εισέπραξαν.
Τότε πονούν τα λουλούδια μαραίνονται.
Το αγκάθι που τους μετέφεραν μπίγεται βαθιά στο μίσχο τους.
Παίρνει το νέκταρ και τα ξεραίνει.
“Μα αντέχουν” όσο τρυφερά και αν είναι.
Τότε έρχεται το θαύμα.
Κάποιος τα μαζεύει.
Τα φυτεύει στο κήπο της καρδιάς του, εκεί που βρίσκεται ο παράδεισος της ψυχής του.
Μοσχοβολούν και γεμίζουν αρώματα την ζωή.
Τα αγκάθια έχουν εξαφανιστεί.
Και ο κάμπος έχει ανθίσει από τον αέρα που μετέφερε τους σπόρος της καρδιάς του.
Έτσι είναι ο άνθρωπος.
Λουλούδι, ανθίζει, μοσχοβολά.
Μα θέλει φροντίδα ψυχής.
Όταν τον συναντήσεις να είσαι έτοιμος να διασχίσεις το μονοπάτι του.
Να φανείς δυνατός στα λιθάρια που το στρώνουν.
Όταν θα φτάσουν στο λιβάδι των λουλουδιών.
Να φανείς δυνατός στον αποχωρισμό τους.
Είναι έτοιμα να σκορπίσουν το δικό τους άρωμα.
Να σταθούν δυνατά στους ανέμους.
Να ξαναγεννηθουν.
01 Μαΐου 2022
Προχωράς, η άνοιξη έχει φέρει όνειρα.
Όνειρα ευτυχίας
Το μονοπάτι ανθίζει.
Μαργαρίτες, αγριολούλουδα.
Παπαρούνες.
Στο ξέφωτο του κήπου των θεών, σε συναντώ.
Σε κήπο με τριαντάφυλλα.
Αγγέλων μελωδίες.
Άνοιξης αρώματα.
Στέκομαι δίπλα σου.
“Σε καμαρώνω!”
Το αγόρι του ουρανού, που έχει στην ψυχή του θησαυρό.
Θησαυρό συναισθημάτων.
Δεν το ονειρεύτηκα.
Απλά μου χάρισαν τα όνειρα στην σημερινή μέρα “Μιαν Ευχή “.
“Αν θυμηθείς το όνειρο μου.”
Στιγμές ευτυχίας στο όνειρο.
03 Μαΐου 2022
Θέλω να ξαποστάσω κάτω από τον Πεύκο.
Να ακούσω το τραγούδι του ανέμου, καθώς περνά απαλά, ενοχλητικά ανάμεσα στις βελόνες του, θέλοντας να ακούσει την διαμαρτυρία τους με ένα όμορφο τραγούδι τους.
Έναν Πεύκο μόνο του να στέκει στην μέση στο χωράφι, στο πιο ψηλό σημείο του σπαρμένο με χρυσά στάχυα του καλοκαιριού.
Ο άνεμος να παίζει μαζί του και μαζί μου.
Να στέλνει “λίβα”.
Λάβας φωτιάς απομεσημεριού.
Να με καίει, να με κοιμίζει λιπόθυμα.
Λαμπρός ήλιος μεσημεριού, καυτός να καίει την γη και να ξανθαίνει τα στάχυα.
Στο δροσιό να πάρω τον ανηφορικό δρόμο του βουνού και να χαθώ στις σπηλιές των αερικών.
04 Μαΐου 2022
Μονάχη ήταν, μονάχη συνέχιζε.
Κοίταξε τον ήλιο κατάματα, στην καρδιά του την καυτή.
Κόκκινη, σκόρπιζε τα χρώματα της ίριδας στον ορίζοντα των ερωτευμένων ψυχών.
“Στέκονται, θαυμάζουν και δακρύζουν στον έρωτα – στην αγάπη” σκέφτηκε.
“Θα φανώ δυνατή, θα κρύψω το σημάδι μου, να μην εμφανιστεί ποτέ και σε κανέναν.
Σημάδι που αιμορραγεί.
Σημάδι αγάπης και έρωτα.”
Τράβηξε τον σκοτεινό μονοπάτι του δάσους των αερικών.
Δεν φοβόταν πια, ήταν δυνατή.
Ήθελε να ξεχάσει για λίγο το σημάδι που αιμορραγούσε.
Ίσως να αιμορραγούσε μέχρι το τέλος, πιο τέλος άραγε, ξεχνάει ποτέ η ψυχή μια αγάπη – έναν έρωτα τόσο δυνατό.
Ξαναγεννιέται και πεθαίνει ψάχνοντας τον να πορευτούν μαζί στο “Μυστικό τους
Μονοπάτι”.
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες δεν ζουν ποτέ μαζί.
Ζουν και πεθαίνουν “αγκαλιασμένοι” στο μυστήριο των μοναδικών όμορφων, δυνατών συναισθημάτων.
Κοίταξε το σούρουπο, την σκοτεινιά των μυστικών του δάσους.
Γύρισε θαύμασε τα χρώματα της Ίριδας.
Προχώρησε μόνη.
Κράτησε στην ψυχή της το μυστικό του “Αγοριού του Ουρανού”.
Αυτόν θα σκεφτόταν, θα τον είχε συντροφιά στην ψυχή της να παίρνει δύναμη και κουράγιο.
Το όμορφο αγόρι .
“Το αγόρι του ουρανού.”
