“Ο ΕΡΩΤΑΣ”
10 Απριλίου 2022
Χαμογελούν τα μάτια σου!
Η γη όλη ανθίζει!
Η θάλασσα και ο ουρανός!
Εσένα ζωγραφίζουν!
Χαμογελούν τα μάτια σου.
Τον κόσμο όλο φωτίζουν.
Και η αγάπη στην καρδιά.
Για σένα ψιθυρίζει.
Το πιο γλυκό τραγούδι τους.
Έρωτα – αγάπης ψυχής.
Ψίθυροι συνείδησης, μιας αλήθειας που ψάχνουν να βρουν.
Πόσο ακόμα να γονατίσουν ψάχνοντας τον προορισμό της αλήθειας.
Στην ζωή, στον εγωισμό να συνθλίψει την αγέρωχη ψυχή.
Ξάφνου στο φεγγάρι της νύχτας, στο ξέφωτο, που τα άστρα ζωγραφίζουν το μέλλον και η καρδιά υποκλίνεται στην αγάπη.
Εκεί σε περιμένει η ζωή.
Το κάρμα να νιώσει τον λόγο της ύπαρξης σου.
“Οι δρόμοι τους χωρίστηκαν.”
“Πως θα τον βρω να του ζητήσω συγγνώμη.”
Πρώτη φορά ένιωσε πως πλήγωσε κάποιον.
Φαινόταν τόσο καλός.
Γιατί αντέδρασε.
Γιατί τον αρνήθηκε.
Φόβος.
Όχι, ποτέ δεν φοβήθηκε.
Εγωισμός.
Λάθος της.
Στην αγάπη εγωισμός!
Ποτέ!
Ήθελε να πάει να κρυφτεί.
Πονούσε η καρδιά της.
Τι συμβαίνει, τι άλλαξε, γιατί δεν αφέθηκε στην μαγεία της στιγμής.
Έτρεμαν τα πόδια της, ράγισε η καρδιά της.
Τρεις μοίρες, έγραφαν, έκοβαν, έσβηναν.
Δυνατή, τολμηρή, θαρρετή.
Συναισθηματική, τρυφερή.
Μοναχική.
“Παίζετε με την τύχη των ανθρώπων.
Αφήστε την ήσυχη.”
Οι μοίρες την κοίταξαν.
“Όποια και να είσαι μπορούμε να σε εξαφανίζουμε.”
Μονάχη της ξεδίπλωνε το κουβάρι.
Ξάφνου της ξέφυγε από τα χέρια της.
Έτρεξε να το πιάσει και βρέθηκε μπροστά του.
“Ποιος είσαι, τι θέλεις “
“Γιατί με εφέρες εδώ;”
“Τι κρύβεις στην καρδιά σου και είναι τόσο μαγικό;”
