“Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ”
Η πόλη των ονείρων και της ελευθερίας χτισμένη σε κουτάκια.
Σε σμίκρυνση οι κήποι της και τα περιβόλια της.
Ο κόσμος μόνος, σκυφτός, μουντός, μελαγχολικός, γκρίζος.
Δεν θα λεκιάσει το λευκό φόρεμα της, κεντημένο με ροζ τριαντάφυλλα, άνθη γιασεμιών και λευκά κρίνα παραδείσου.
Οι σκοτεινοί δρόμοι, γκρι, συννεφιασμένοι, αγκαλιασμένοι στην απομόνωση.
Κουτάκια που κρύβουν μυστικά με πολλά ερωτηματικά.
Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί.
Έναν δρόμο θέλω να βρω τον σωστό.
Τι θέλω εγώ με τους άψυχους λύκους που σου κατασπαράζουν λαίμαργα την ομορφιά της ψυχής .
Γιατί χρειάζεται να κυλυσθώ στους μαύρους βούρκους που κατασπαράζουν τα αγνά λευκά ροδοπέταλα της ψυχής.
Μια αγνή, αληθινή αγάπη κρύβω.
Πόσο πια χρειάζεται να την λερώσω αποτραβηγμένη από την ομορφιά που μόνο λευκούς αγγέλους παραδεισένιους μπορούν να φέρουν την ευτυχία.
Πρέπει να μάθω, να είμαι μόνη και δυνατή προστατευοντας τις “αγνές παραδεισένιες ψυχές”.
Δυνατή και μοναχική!
Προχωράω, σταματάω, μαθαίνω, λογαριάζω.
Δύσκολη η ζωή.
Στο περιβόλι του Θεού κάνω μια προσευχή.
Κάποιος να έρθει να με βρει.
Έφυγα άφησα βουνά και κάμπους.
Ξέχασα το ταξίδι της βροχής.
Συμφιλιώθηκα με την ζωή.
Λάθος, ψέματα κάτι αναζητάω.
Το χαμόγελο.
Το αθώο παιδί να μην μ’ αφήσει.
Να προχωρήσω.
Για πού;
Στην σκοτεινή γωνιά του δρόμου ψάχνω να σε βρω.
Στην στροφή.
Σ’ αναζητώ, μια δύναμη να βρω, να μπορώ να διαβώ τον δρόμο τον σκληρό.
Μα η ζωή σκληρή, η αγάπη καρτερεί τον έρωτα να βρει στον ήλιο του φεγγαριού της νύχτας.
Και αν χαθείς, θα ψάξω να σε βρω, παίρνοντας από της μάγισσας τον χορό έναν φυλακτό.
Σ’ ακολουθώ και θα σ’ ακολουθώ γιατί είσαι η αλήθεια, είσαι το φως.
Γιατί είσαι η αγάπη στον έρωτα.
Γιατί ακολουθώ τον παράδεισο της ψυχής μου.
