Η ΑΓΡΙΑ ΝΥΧΤΑ
Κοίταξε μπροστά της.
Διαγραφόταν ένα μονοπάτι, χανόταν στην πυκνή βλάστηση και στο σκοτάδι.
Άφησε πίσω της τα χρώματα της Ίριδας να στολίζουν τον ορίζοντα, να παίζουν με την θάλασσα και τον ουρανό.
Με την αγάπη των ερωτευμένων.
Το δάσος πύκνωνε, χάθηκε στο διάβα της κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να βρει το δρόμο της επιστροφής.
Ποιας επιστροφής, στο μονοπάτι της δεν υπήρχε γυρισμός.
Η νοσταλγία σκίαζε την ψυχή της.
Προχωρούσε, το σκοτάδι σκέπαζε τα πάντα.
Σκιές και βλέμματα.
Κλάματα παιδιών.
Κραυγές.
Αναγνώριζε κάθε ήχο της φύσης.
Φόβος, δεν θα άφηνε την ψυχή της στο ταξίδι αυτό να παρασυρθεί στο φόβο της ζωής.
Θα πολεμούσε.
Είχε προορισμό.
Άλλωστε ποιος θα την προστάτευε;
Μόνο η ίδια μπορούσε να αντιμετωπίσει κάθε παγίδα ζωής.
Περπατούσε στο σκοτεινό μονοπάτι.
Καραδωκούσαν θεριά, άκουγε τις ανάσες τους, τους βρόγχους τους.
Αδύναμη, αδύνατη, θάρρος και τόλμη.
Στέριωσε το βλέμμα της στο αστέρι μπροστά της.
Ήταν σαν να της έδειχνε το δρόμο.
Το μονοπάτι σκοτείνιασε ξαφνικά, τα δέντρα έκρυψαν το αστέρι της.
Κάθε βήμα της έψαχνε στέρεο έδαφος.
Θα βρισκόταν στο κενό.
Μάτια που σπιθοβολούσαν έτοιμα να την αρπάξουν.
Βογγητά.
Άγριες πατημασιές.
Το έδαφος να τρέμει.
06 Μαΐου 2022
Το μονοπάτι της.
Μόνο μπροστά μπορεί να πάει.
Πίσω σκοτείνιασε, χάθηκε, γκρεμίστηκε.
Μπροστά της θεριό η ζωή.
Στέκεται την κοιτά στα μάτια.
Θαρρετά, διώχνει το άγριο θεριό.
Δεν την αφήνει μόνη.
Ρίχνει τα μικρά του, να την κατασπαράξουν.
Να χορτάσουν την πείνα τους.
Κινούνται ύπουλα στο σκοτάδι.
Μια στραβή πατημασιά και χάθηκε.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Την παρακολουθούν.
“Κάποιος περπατάει πλάι της.
Σε διαφορετικό παράλληλο μονοπάτι.
Τον νιώθει, δεν μπορεί να τον δει.
Ίσως σε κάποια διασταύρωση.
Σε κάποιο κύκλο της ίδιας της ζωής.
Ελπίδα να γίνει σύντομα.”
συνεχίζεται……..
