“Που είσαι, γιατί δεν σ ακούσω ;” Ανησύχησε το αηδόνι.
“Ψάχνω για κάτι ζεστό, το χιόνι εδώ έρχεται νωρίς .”
Μια ζεστή φωλιά γεμάτη απαλό χνούδι θα ήταν το καταφύγιο του για τις βαριές μέρες του χειμώνα.
Τα ζωάκια και τα πουλιά που έμεναν χρόνια στην περιοχή θα του έφερναν τροφή και η λιμνούλα θα είχε πάντα νερό.
“Τι ωραίο είναι να έχεις φίλους!”
Έκλεισε τα ματάκια του στη ζεστή φωλιά του γέρικου δέντρου και αποκοιμήθηκε.
Περνούσε ο καιρός και ήρθε το πρώτο χιόνι , δεν έλεγε να ξυπνήσει να φάει κάτι.
Οι φίλοι του ανησυχούσαν .
Άντεξε, όλη την βαρυχειμωνιά χάρη στην αγάπη και την φροντίδα των φίλων του.
Τον ζέσταιναν με την ανάσα τους, το τάιζαν με σπόρους που έβρισκαν, του κρατούσαν συντροφιά.
Το χιόνι άρχισε να λιώνει, να έρχεται πάλι η άνοιξη.
Τα ζωάκια μικρά και μεγάλα, πουλιά της περιοχής περίμεναν να ξυπνήσει ο φίλος τους.
Ο άνεμος ήρθε να φέρει νέα.
“Επέστρεψαν στον κάμπο, ήρθαν.
Γέμισε η φύση λουλούδια, τραγούδια.
Γιατί είστε στενοχωρημένα;”
“Δεν ξύπνησε ακόμη.”Είπαν όλα μαζί.
Ο άνεμος κόπασε, ηρέμησε, τρόμαξε.
Πήγε κοντά του το χάιδεψε απαλά με την αύρα του.
Έστειλε την πιο ζεστή αγάπη στην καρδιά του.
Άνοιξε τα ματάκια του, αισθάνθηκε τον φίλο του.
“Ξέρεις τι λένε: πάντα περιμένεις αυτόν που ξέρει να ζεσταίνει την καρδιά σου και είναι μοναδικός.”
“Ξέρεις τι λένε πως όταν ένα αηδόνι δακρύζει πεθαίνει!
Θέλω μόνο να μου τραγουδάς!”
Εκείνο το καλοκαίρι το μικρό δασάκι δίπλα στην λίμνη γέμισε αηδόνια .
Το μικρό αηδόνι μας ήταν το πιο ευτυχισμένο, ξυπνούσε κάθε πρωί πριν από όλους και κελαηδούσε τόσο όμορφα και δυνατά που ακουγόταν μέχρι κάτω στον κάμπο.
Όταν ένα αηδόνι δακρύζει πεθαίνει.
Δεν πρέπει ποτέ έναν φίλο μας να τον βλέπουμε να δακρύζει, πρέπει να είμαστε πάντα δίπλα του!
Πολυ @ ευαίσθητο κείμενο