“Δεν είμαι αχάριστος!!!
Έμαθα να τρέχω!!!
Μοιράζομαι την κάθε στιγμή μαζί σας!!!
Κοίταξε με και ταξίδεψε μαζί μου.”
Ατρόμητη, κοίταξε τον ασπρομάλλη καλοσυνάτο γέροντα
“Μια επιθυμία σου θα πραγματοποιήσω απόψε!”
Χαράματα οι δουλειές πολλές, χιόνιζε όλη νύχτα.
“Τι κάνεις άγρυπνη τέτοια ώρα, είναι πολύ πρωί, πέσε και κοιμήσου λίγο ακόμα.”
Το μικρό κοριτσάκι κοίταξε την φιγούρα της γυναίκας.
Δεν μίλησε παρά συνέχισε να κοιτάζει έξω από το παγωμένο τζάμι.
Είχαν κρυσταλλώσει τα πάντα γύρω.
Το χιόνι λευκό απάτητο ακόμη έλαμπε στο φεγγάρι λες και τα άστρα ζήλεψαν και ξάπλωσαν στο λευκό πέπλο του να αφήσουν το αποτύπωμά τους.
Πόσο ήθελε να βγει και αυτή έξω, να αφήσει τις πατημασιές της στο φρέσκο χιόνι.”
Έμεινε να κοιτάζει την ομορφιά του λευκού τοπίου στο λιγοστό φως της αυγής.
Ο ήλιος δειλά έστελνε τις πρώτες ηλιαχτίδες να φωτίσουν την ημέρα.
Ήρθαν τα πρώτα σπουργιτάκια στο παράθυρο.
Βρήκαν μερικά ψίχουλα και σπόρους που είχε αφήσει για τους μικρούς πρωινούς φίλους.
Κοίταξαν βιαστικά γύρω, τσίμπησαν με το ράμφος τους λίγους σπόρους και πέταξαν μακριά.
Ξετρύπωσαν οι μεγάλοι, στο πίσω μέρος του σπιτιού, χάραξαν μικρά δρομάκια στο χιόνι.
Ξεχιόνισαν ένα σημείο κοντά στην βρύση.
Έριξαν σιγά σιγά ζεστό νερό να ξεπαγώσουν τους σωλήνες.
Έβαλαν δύο μεγάλες ίδιες πέτρες παράλληλα.
Τοποθέτησαν το λεβέτι από πάνω, το γέμισαν με νερό.
Άναψαν την φωτιά.
Μια παλιά πόρτα σαν τραπέζι την τοποθέτησαν πάνω σε δύο μεγάλους κορμούς.
Ήρθε και ο άνθρωπος…. σταμάτησε να κοιτάζει.
Κράτησε για λίγο την αναπνοή της.
Η ώρα περνούσε κόντευε μεσημέρι.
Τα σφαχτά ήταν έτοιμα.
Πήραν το τομάρι του ζώου το έβρασαν.
Το έκαναν τσιγγαρίδες, τις έβαλαν στο μεγάλο, πήλινο πιθάρι.
Τις σκέπασαν με το λίπος του ζώου.
Θα ήταν το πρωινό τους όλες τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Δεν πέταξαν τίποτα από το ζώο.
Όλα είχαν τον τρόπο μαγειρέματος
Από το κεφάλι του ζώου μέχρι τα πόδια.
Τα έβρασαν όλα μαζί και αφού κρύωσαν τα έκαναν πηχτή.
