Ψάχνοντας τα μονοπάτια της σελήνης.”
Ένα αστέρι είχε καρφωθεί κρυφά στα μαλλιά του Αγγέλου.
Κρυφάκουγε την όμορφη ρομαντική κουβεντούλα της όμορφης νέας ύπαρξης.
Προσπαθούσε να αναγνωρίσει ποια είναι.
Παρ’ όλη την περιέργεια του κατάφερε να αποκαλυφθεί.
Ο Άγγελος το κοίταξε
“Δεν σου είπα να μην καρφώνεσαι συνέχεια στα μαλλιά μου.”
Τον μάλωσε ο Άγγελος.
Ορίστε τώρα σε κάναμε και δικηγόρο.
“Σας ακούω συνέχεια να μιλάτε για ηλιαχτίδες.
Την ηλιαχτίδα που φωτίζει τις ψυχές.
Που δίνει φως στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου.
Που καθώς βγαίνει ο ήλιος, η γη παίρνει ζωή.
Ωραία λοιπόν εμείς τα αστέρια είμαστε πιο ρομαντικά.
Ακούς για μια ηλιαχτίδα, κλαίει τόση ώρα.
Δεν σκέφτηκε που έβγαινε τόσα χρόνια στο παράθυρο και μας μετρούσε.
Έκανε όνειρα.
Την ξέρω από τόσο δα κοριτσάκι, ψάχνει να με βρει, έχω ακούσει χιλιάδες ευχές της.
Τοσοδούλα, ανήσυχη μας κοιτούσε κάθε βράδυ, μας μετρούσε μπας και της ξεφύγουμε.
Τώρα κλαίει για μια ηλιαχτίδα.
Ναι ζηλεύω, μου την πήρε και αυτήν ο ήλιος.
Δεν θα κάτσω άλλο να σας ακούσω έχω να πάω και άλλου.
Εκεί που με αγαπούν.”
Το αστέρι τόση ώρα έλεγε ενοχλημένο και είχε κατσιουφιάσει.
Δεν του είχαν δώσει σημασία καμμιά.
Μάλωνε τον Άγγελο γιατί την νύχτα γινόταν το μικρό φωτεινό φαναράκι του να του δείξει τον δρόμο, να επισκεφτεί όποιον τον χρειαζόταν και τώρα είχε αφοσιωθεί στα λόγια της Ελπίδας που κατάφερε ο Έρωτας να την νικήσει.
Η όμορφη κοπέλα χαμογέλασε.
“Είναι αστείο ότι γίνεται τώρα.
Αστεράκι μου να σου συστηθώ.
Με λένε Ελπίδα.
Ταξιδεύω μαζί με τον Άγγελο σου χρόνια τώρα.
Φέρνω στις καρδιές των ανθρώπων την ζεστή φλόγα εκπλήρωσης των ονείρων τους.”
“Γιατί έκλαιγες λοιπόν μπορείς να μου πεις και μένα.
Θα σκάσω αν δεν μάθω.”
“Ξέρεις την ιστορία των δύο όμορφων νέων.
Κάθε βράδυ βρίσκονταν στο φως της σελήνης.
