“Τόλμησε και σε μένα, να εμφανιστεί μπροστά μου με το βέλος.
Χρόνια τώρα, έχω φωτίσει και δείξει το δρόμο σε πολλά όμορφα ζευγάρια που έρχονται να βρουν την ευτυχία κάτω από το ρομαντικό φως μου.
Μαλώσαμε λίγο παραπάνω, είπαμε κουβέντες μεγάλες, πήρε το μεγαλύτερο βέλος του και με απείλησε.
Να σας πω κάτι, κατάφερε να με κάνει ρομαντική πολύ και μου αρέσει.
Βλέπω μονοπάτια και τα φωτίζω να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος να βρει ότι ψάχνει και αγαπάει στην ζωή του.
Να βρει χαμόγελο, την ευτυχία σε ότι αγάπησε περισσότερο.
Μα πιο πολύ φωτίζω τα σκοτάδια στις ψυχές όσων αγαπούν αιώνια.
Νιώθω ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Ερωτευμένη με τα άστρα, το σκοτάδι, το φως, τον ήλιο.
“Σταμάτα επιτέλους και εσύ σελήνη.
Να δούμε τι θα κάνουμε με την Ελπίδα.
Που πήγε ο Άγγελος τώρα;
Σε λίγο θα έρθει η αγαπημένη του ηλιαχτίδα.”
“Ωραία καλά το είπες εδώ είμαι και εγώ ήρθα να φωτίσω το σκοτάδι.”
Εμφανίστηκε η ηλιαχτίδα.
“Λάθος ήρθες να σβήσεις εμένα, να μην φαίνομαι πια.
Να ξυπνήσεις την φύση, να κελαηδήσουν τα πουλιά, να σβήσουν τα όνειρά και να χαθεί η σελήνη.”
“Καλά τα πηγαίνεις.
Ναι ήρθα να κάνω όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.
Να μπορέσεις εσύ το βράδυ να καμαρώνεις στον ξάστετο ουρανό.
Πάλι θυμωμένο είσαι αστεράκι μου;
Τι έχεις, δεν σου πάει να γκρινιάζεις.”
“Ηλιαχτίδα μου ξέρεις ότι εγώ και εσύ δεν θα γίνουμε ποτέ φίλοι, όλο με σβήνεις από τον ουρανό.
Η Ελπίδα όμως θέλει βοήθεια.
Στείλε κάτι όμορφο σε παρακαλώ μέχρι να έρθει η νύχτα να κατέβει ο Άγγελος και εγώ μαζί να την βοηθήσουμε.”
“Εντάξει αστεράκι μου, σβήσε το φως σου και ξεκουράσου, θα αναλάβω εγώ τώρα!”
Αμέσως η ηλιαχτίδα, φώτισε την φωλιά του αηδονιού και άρχισε το υπέροχο τραγούδι του.
Πήγε στον κήπο και άνοιξε τα τριαντάφυλλα και αυτά γέμισαν αρώματα την φύση.
Μίλησε στον ήλιο της και έγινε πιο φωτεινός.
Ο γη γέμισε χρώματα και αρώματα.
Τραγούδια και χορούς.
Η Ελπίδα χαμογέλασε ευτυχισμένη.
Ήταν όλα χαρούμενα όπως έπρεπε στην γη.
Μα η ηλιαχτίδα ξεχώρισε την θλίψη στην καρδιά της.
Όσο και να της χαμογελούσε, η καρδιά της Ελπίδας δεν ήταν όπως την ήξερε.
