Φώναξε τα σύννεφα, τον αγέρα, στόλισε τον ουρανό με σχήματα, πρόσταξε το ουράνιο τόξο για χάρη της να δώσει χρώματα παντού.
Μάταια η καρδιά της ραγισμένη.
Περίμενε να τελειώσει η μέρα να έρθει το αστεράκι της .
Ο ήλιος έβαψε την Δύση κατακόκκινη και εκείνη την στιγμή να σου ο πολυπόθητος Έρωτας. Βγήκε με το τόξο του να αποτελειώσει ότι άφησε.
Να χτυπήσει και να ραγίσει, να ματώσει κάθε καρδιά που θαυμάζε το ηλιοβασίλεμα.
Η ηλιαχτίδα κρύφτηκε και το αστεράκι πήρε το μήνυμα της.
Κρυφά αιχμαλώτισαν τον Έρωτα.
Ούτε που το κατάλαβε.
Τον έκλεισαν στις φωτεινές ακτίνες του ήλιου.
Η νύχτα ήρθε, άπλωσε το μαύρο σκοτεινό πέπλο της και πήρε την Ελπίδα αγκαλιά.
Η Σελήνη φώτισε το μονοπάτι αλλά άφαντος ο Έρωτας.
Φυλακισμένος στο χρυσό παλάτι του ήλιου από μια ηλιαχτίδα.
Τι ντροπή για κάποιον σαν τον Έρωτα.
Ο Άγγελος πουθενά και η Ελπίδα μόνη της να περιμένει τον αγαπημένο της.
Κάποιο σκοτεινό ξωτικό της νύχτας την είδε θλιμμένη.
Ήρθαν οι νεραϊδούλες της νύχτας να της κάνουν παρέα.
Φώτιζαν ολόκληρες, φωσφόριζαν.
Πλησίασαν την Ελπίδα.
Χαμογέλασε στις καλόβουλες νεραιδούλες.
“Έλα Ελπίδα μου μαζί μας.
Φέρνουμε ευτυχία.
Είμαστε νεράιδες που προσέχουν την σκοτεινή πλευρά της νύχτας.
Φέρνουμε μόνο καλά όνειρα στους ανθρώπους.
Αψηφώντας τον κίνδυνο από τα πνεύματα που κατοικούν στο κέντρο της γης.”
Η Ελπίδα πήγε κοντά τους, ήταν τόσο φωτεινές, χαρούμενες και όμορφες.
Όμοιες τους δεν είχε ξαναδεί.
Την στόλισαν με τα μαγευτικά νυχτολούλουδα.
Χόρεψαν μαζί της και η Ελπίδα ένιωθε ευτυχισμένη.
Η Σελήνη φώτισε το δρόμο του Άγγελου της, μαζί με το αστεράκι έψαχναν να βρουν την Ελπίδα.
Ταξίδεψαν με την Ελπίδα όλοι μαζί.
Την πήγαν εκεί που το σκοτάδι με το φως γίνονται ένα.
