Την είδε να αποχωρίζεται την όμορφη ουρά της, να μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη νεαρή κοπέλα.
Φρίκη για μια γοργόνα να παίρνει την ανθρώπινη μορφή.
Το είχε ακούσει, αλλά δεν το πίστευε.
Κρύφτηκε στα βράχια και παρακολουθούσε.
Μαζί με τις άλλες γοργόνες της άφησαν ένα λευκό φόρεμα να καλύψει την γύμνια του όμορφου κορμιού της.
“Μην μιλήσεις σε κανέναν, μην αποκαλυφθείς.
Στην σπηλιά στα βράχια θα ερχόμαστε να σε βλέπουμε.
Όταν τα αστέρια βγαίνουν στον ουρανό.
Όταν το φεγγάρι αγγίζει την θάλασσα.
Το διάδρομο του φεγγαριού θα ακολουθούμε, στην σπηλιά θα μας βρίσκεις.
Θα σου μεταφέρουμε μυστικά τα νέα από το βασίλειο της σκοτεινής θάλασσας.”
Ήταν αδύνατον να μιλήσει.
Κοίταξε στα μάτια τις παιδικές της φίλες.
Θα έμενε η μία κοντά στην άλλη για να την βοηθήσουν να επιστρέψει στον βυθό.
Έπρεπε να ζήσει ανάμεσα στους θνητούς του νησιού για λίγες μέρες.
Να ακολουθήσει τους ανθρώπινους νόμους.
Δίχως να μπορεί να διαμαρτυρηθεί.
Αυτή ήταν η τιμωρία της.
Ακολουθούσε αρκετή ώρα τα νέα κορίτσια.
Μπήκε στην ανθισμένη αυλή του σπιτιού.
Καμία τους δεν μιλούσε, την κοιτούσαν περίεργα.
Τοποθέτησαν την στάμνα δίπλα στην τριανταφυλλιά.
Είχαν κλείσει το στόμιο της με ένα κόκκινο πανί.
Θα την άφηναν όλο το βράδυ στην ταράτσα του σπιτιού κάτω από το φως των αστεριών.
Έμεινε ανάμεσα τους.
Είχε ρίξει στην στάμνα το κοχύλι της.
Όταν έφυγαν οι κοπέλες το μόνο που της έμεινε να κάνει ήταν να γυρίσει πίσω στην σπηλιά.
Αδύνατον να μένει μόνη, έπρεπε να περαμείνει έξι μέρες θνητή.
Θα είχε την ανθρώπινη μορφή και μετά θα γινόταν πάλι γοργόνα.
Δεν είχε επιλογές, έπρεπε να υπακούσει.
Ήταν η πρώτη μεταμόρφωσή της σε άνθρωπο.
Πως να το θεωρούσε αυτό “δώρο” που μπορούσε να διαλέξει και να μένει ανάμεσα στους ανθρώπους ή “τιμωρία”, να αφήσει το αγαπημένο της βυθό;
Περπατώντας στα μικρά δρομάκια του νησιού, παρατηρώντας την κάθε ομορφιά, βρέθηκε στην ακτή.
Η αγαπημένη της θάλασσα, τόση ήρεμη, γαλήνια.
Την έλουζε ο χρυσός ήλιος.
