Έβγα φίλε μου ήρθε το κοριτσάκι μας απόψε μην φοβάσαι.”
Μια μικρή μαύρη φιγουρίτσα πήγε και κάθισε δίπλα τους.
“Δανάη μου έχουμε μουσαφιραίους.”
Είπε ο παππούς και χαμογέλασε.
“Θα μου πεις την ιστορία του παππού, πως τον ανακάλυψες;”
Άλλο που δεν ήθελε ο γέρο Αριστείδης να αρχίσει την διήγηση.
Του άρεσε πολύ να λέει ιστορίες στην μικρή εγγονούλα του.
Τα κόκκινα μαγουλάκια της, τα μεγάλα πράσινα ματάκια της, ο θαυμασμός και η αγωνία που ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό της, την έκαναν τόσο όμορφη.
Μεταφέρθηκαν με την μαγική δύναμη πίσω στο χρόνο.
Την ώρα που είδε για πρώτη φορά το μικρό καλοκαντζαράκι.
“Ήταν χαράματα όταν άκουσα τον πετεινό.
Ήρθε η ώρα που θα έφευγαν τα καλικαντζαράκια.
Όλη νύχτα μπερδεύονταν στην δουλειά μου και με καθυστερούσαν.
Θα τελειώσω σκέφτηκα, ευτυχώς θα φύγουν.
Πήγα στην δεξαμενή λαδιού να μαζέψω στα ντενεκέδια το υπόλοιπο λάδι.
Να ξεχωρίσω το κατακάθι, την μούργα.
Να μείνει το λάδι, αγνό και διάφανο.
Ανάλογα με το είδος της ελιάς, να λάμπει σαν διαμάντι στο φως.
Είδα κάτι μικρό μαύρο να επιπλέει.
Πήγα κοντά ένα αγριεμένο καλικαντζαράκι με απείλησε, έφυγε γρήγορα εγκαταλείποντας το μικρό της.
Δεν είχε άλλη επιλογή, έπρεπε να κρυφτεί.
Σε λίγο οι πρώτες ηλιαχτίδες θα φώτιζαν στην ανατολή.
Μόλις που πρόλαβα να το βγάλω από το λάδι.
Του σκούπισα πρώτα την μουσουδίτσα του να μπορέσει να αναπνεύσει.
Ευτυχώς είχαν αργήσει να έρθουν για την επόμενη βάρδια.”
Σταμάτησε για λίγο.
Οι τρεις τους φύλαξαν καλά το μυστικό τους.
Μια όμορφη παρέα μπροστά στο τζάκι.
Διαφορετική, ένας παππούς με καλοσυνάτο πρόσωπο, με χέρια δουλεμένα, αλλά σοφός.
Δίπλα του ένα κοριτσάκι, με κόκκινα μαγουλάκια και αγγελικό προσωπάκι.
Μαζί τους ένας “ξεχωριστός, διαφορετικός φίλος”, ένα μικρό ”καλοκαντζαράκι”.
Μαυριδερό, τα πόδια του διαφορετικά, έμοιαζαν με ζώου.
Άσχημο, αλλά στα μάτια του χανόταν η ασχήμια, είχε μάθει να ζει με τους ανθρώπους.
Είχε μεγαλώσει μαζί τους, είχε χαθεί το “αγρίμι” που το χαρακτήριζε.
