Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν υπάρχεις.
Χαίρομαι που συνάντησα ένα τόσο υπέροχο, ξεχωριστό άλογο σαν και σένα. “
Στην καθημερινή της βόλτα στο δάσος συνίθηζε να συναντά το μονόκερο.
Ήταν πολύ ευτυχισμένη,.
Φαινόταν να είναι μόνο του, την περίμενε κάθε μέρα έξω από το σπίτι της.
Ανακάλυπταν οι δυό τους, την ομορφιά που κρυβόταν στο δάσος.
Έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Αλλά η Φαντασία ήξερε καλά ότι ο μονόκερος της ήταν ελεύθερο άλογο και κάποια στιγμή θα έφευγε.
Η φιλία τους ανεκτίμητη.
Δυο φορές την εβδομάδα πήγαινε στο χωριό.
Στη Φαντασία της άρεσε να ζωγραφίζει, κάθε φορά έφτιαχνε ζωγραφιές από την ζωή της στο δάσος.
Τις πήγαινε στο δάσκαλο.
Είχε αναλάβει την μορφωσή της, ήταν ένα όχι μόνο έξυπνο αλλά και ταλαντούχο παιδί.
Η Φαντασία είχε σπάνια εσωτερικά χαρίσματα, αλλά και άριστη πρόοδο.
Ο δάσκαλός της μάθαινε πως να γίνει η καλύτερη ζωγράφος.
Του έλεγε ιστορίες από την ζωή του δάσους και αυτός την άκουγε προσεκτικά.
Το κρυμμένο της μυστικό, το άλογό της.
Κρυμμένο στην καρδιά της.
Την αγαπούσαν όλοι στο χωριό.
Έπαιζε, γελούσε με τα άλλα παιδιά.
“Πόσο διαφορετικά είναι στο δάσος, να ξυπνάς με το κελάηδημα των πουλιών.”
Θαύμαζαν το μικρό κοριτσάκι για την δύναμη, την εξυπνάδα, την τόλμη, το θάρρος της.
Ο δάσκαλος του χωριού της έδινε κάθε φορά καινούργιες εργασίες.
Εκείνη την εβδομάδα η Φαντασία είχε ζωγραφίσει το άλογο της.
Ο δάσκαλος ενθουσιάστηκε.
Ήταν τόσο όμορφο το άλογο, θέλησε να μάθει περισσότερα.
Η Φαντασία του ανέφερε ότι είχε ακούσει πολλές ιστορίες για αυτά τα άλογα και θέλησε να το ζωγραφίσει, όπως ακριβώς της το είχαν περιγράψει κάποτε οι γονείς της.
“Μα είναι τόσο αληθινό!” της είπε.
Η Φαντασία ζούσε ευτυχισμένη, οι μέρες περνούσαν.
Τα πρωινά περπατούσε στο δάσος ακούγοντας τα πουλιά να τραγουδούν.
Μάζευε φρούτα, λαχανικά και έτσι ζούσε.
Ένιωθε ελεύθερη και όσο ελεύθερη αισθανόταν τόσο όμορφη γινόταν καθώς μεγάλωνε.
Στον ελεύθερο χρόνο μελετούσε, έπαιζε μουσική, ζωγράφιζε, τραγουδούσε, χόρευε.
Τα σκούρα μακριά μαλλιά της, τα πράσινα μάτια της, το χαμόγελό της, ήταν τόσο όμορφη η Φαντασία.
Όποιος την έβλεπε την θαύμαζε για την ομορφιά της, την εξωτερική αλλά και για την καλή της την καρδιά.
Μια φθινοπωρινή μέρα περπατούσε στο δάσος όταν άκουσε κάποια βήματα, σταμάτησε.
Κοίταξε και είδε τον μονόκερο.
