“Ει φίλε έχω καιρό να σε δω, που ήσουν;”
Το άλογο σήκωσε το κεφάλι του, χλιμίντρισε, ήταν σαν να της έλεγε να το ακολουθήσει.
Η φαντασία ανέβηκε στο άλογο.
Έτρεξαν σαν τον άνεμο στην άλλη άκρη του δάσους.
Εκεί συνάντησαν το Όνειρο.
Το Όνειρο ζούσε στην πλαγιά του βουνού.
Ένα όμορφο αγόρι ντυμένο στα λευκά.
Το σπίτι του στην κορυφή του βουνού ανάμεσα στα σύννεφα .
Ενθουσιάστηκε το μικρό κοριτσάκι με την συνάντηση αυτή.
Η φαντασία του μίλησε για το δάσος.
Το Όνειρο για τα ταξίδια του, τα μυστικά της νύχτας.
Έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Επισκέφθηκαν το χωριό που έμενε το Όνειρο.
Ήταν το πιο όμορφο χωριό της περιοχής.
Οι άνθρωποι ήταν πάντα χαρούμενοι.
Τα πολύχρωμα σπίτια του, η βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία, το τραγούδι από το απαλό αεράκι του δάσους.
Όλα έμοιαζαν ένα ωραίο όνειρο.
Τα νέα ταξίδευαν γρήγορα.
Πολύ μακριά στην πόλη, σ΄ ένα όμορφο παλάτι ζούσε ένας βεζύρης.
Έμαθε για την ζωγραφική με το σπάνιο άλογο και ζήτησε να φέρουν στο παλάτι την Φαντασία.
Είχε ακούσει για τους μονόκερους, για την δύναμη, την αγνότητα, την αρμονία, την υπερηφάνεια.
Για την μαγική δύναμη που έκρυβε το κέρας.
Ήθελε να το κάνει δικό του.
Πίστευε πως το κοριτσάκι τους είχε ανακαλύψει στο δάσος και δεν το αποκάλυπτε σε κανέναν.
Ήθελε να αποκτήσει αυτό το άλογο.
Ήθελε να την πάρει στο παλάτι του, έπρεπε να βρει τον τρόπο να την ξεγελάσει.
Τα είχε όλα η Φαντασία αλλά πάνω από όλα ήταν ευτυχισμένη
Με τεχνάσματα και δολοπλοκίες ο κακός βεζύρης έστειλε μήνυμα στην Φαντασία να τον συναντήσει.
Ήθελε να μάθει τι έπρεπε να κάνει στο παλάτι για να είναι όλοι ευτυχισμένοι.
Το κοριτσάκι με την καλή καρδιά δέχτηκε την πρόσκληση του.
Τότε της αποκάλυψε ποιος πραγματικά ήταν.
Φυλάκισε την Φαντασία.
Ζήτησε για αντάλλαγμα της ελευθερίας της να του πει για το μονόκερο.
Οι νεράιδες του δάσους προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να ελευθερώσουν την Φαντασία.
Το Όνειρο έμαθε πως η μικρή του φίλη κινδύνευε.
Θύμωσε πολύ με τον βεζύρη.
Πήρε τον μονοκερό του και πήγε να βοηθήσει μαζί με τις νεράιδες.
