Κρύβεσαι, σε είδα με πόση τόλμη και θάρρος έλυσες τους γρίφους.
Θα σου βάλω έναν τρίτο.
Δεν κουράστηκες να πολεμάς.
Μπορώ να σε εξαφανίσω να σε σβήσω.
Δεν μπορείς χωρίς εμένα.
Από λευκό αγνό πέπλο που δίνει χαρά, σταματώ κάθε μάχη.
Σβήνω εσένα στο μικρό εργαστήρι που φτιάχνουν τα σπαθιά.
Μην με πολεμάς.
Είμαι ο Χιονιάς, μόνο χαρά μπορώ να φέρω.
Φωτιά εσύ, λάβα στους κρατήρες των ηφαιστείων, μπορείς να με λιώνεις αλλά καταφέρνω να σε σβήσω, να σε πετρώσω.
Καταστρέφεις δάση, πόλεις, οικογένειες, σπίτια, την γη ολάκερη αν σ’ αφήσουν:
Λεηλατείς!
Όταν σε αιχμαλωτίσουν, καις σε εστίες μικρές, κάνοντας θαύματα.
Λιώνεις το σίδερο και δημιουργείς σπαθιά, λόγχες, για μάχες.
Και εγώ παγώνω τα θαύματα σου.”
“Τι θέλεις από μένα και άσε τις κολακείες.” Είπε κοφτά η Φωτιά στον Χιονιά.
“Στο εργαστήρι του Ηφαίστου έσβησε η φωτιά και οι θεοί ανησυχούν.
Δεν θα καταφέρει να φτιάξει τους κεραυνούς του Δία.
Στο μικρό παλαιοπωλείο λιώνουν το σίδερο και φτιάχνουν σπαθιά για μάχες.
Σε οικογένειες που ζουν στις κορυφές των βουνών παρατήρησα ότι δεν έχουν φλόγες στις εστίες τους.
Όλοι σε χρειάζονται.
Αγαπούν την ηρεμία σου.
Φέρνεις ζεστασιά, θαλπωρή στις ψυχές τους.
Αγκαλιάζονται οι άνθρωποι μπροστά σου.
Λιώνουν τον πάγο της καρδιάς τους.
Μα αν αγριεύεις φλόγες καυτές, πύρινες γλώσσες να θερμάνουν, να καταστρέψουν τα πέρατα της γης, γίνεσαι.
Και εκεί που σ’ αγαπούν, σε φοβούνται.
Θέλω την βοήθεια σου.”
“Μικρό παιδί, να παίζεις ξέρεις, μου ζητάς να σε βοηθήσω;
Θα σε λιώσω αν έρθεις κοντά μου.
Νερό θα γίνεις σε πηγές.
Ταξίδια θα κάνεις να ξεδιψάσεις η γη σου Χιονιά.
Όταν θα αγριέψεις θα φτάσεις στην θάλασσα, να παγώσεις λιμάνια.
Και εγώ πάλι θα σε νικήσω.
Νερό θα γίνεις.
Τι μπορούμε να κάνουμε οι δυο μας.
Αταίριαστοι, διχασμένοι.
Δεν σε έχω ανάγκη.
