Αν το θέλω καταστρέφω.
Προκαλείς τι θέλεις να δεις.
Δυνατή θα γίνω, θα κάψω, αέρα θα σηκώσω, θα καταστρέψω στο πέρασμά μου.”
“Σαν φτάσω απαλό λευκό στη γη, χαρά φέρνω, παιχνίδι στα παιδιά.
Ποτίζω την γη, κάνω θαύματα στους διψασμένους τόπους.
Μα αν αγριέψω χιονοθύελλες σηκώνω.
Ανεμοστρόβιλους Χιονιά.
Σκεπάζω την γη στα λευκά.
Δεν σε φοβάμαι σε σβήνω.
Στις μάχες ανάβεις φωτιές.
Εγώ τις σταματώ στην παγωνιά που φέρνω.
Σε προστάζω και σε προκαλώ….”
Και η φωτιά έλαμψε ολόκληρη
Λάβα έγινε καυτή, διέταξε τον αέρα, σηκώθηκε δυνατός και υψώθηκαν πύρηνες φλόγες στον ουρανό.
Φώτισε ο τόπος γύρω της και μετά μαύρη γη στάχτες σκόρπισαν παντού.
“Καταστροφή είσαι μεγάλη, πως τα έβαλες μαζί μου.”
Λευκός Αγγελος Χιονιά άρχισε να πέφτει στην γη.
Ανεμοστρόβιλος δυνατός, βροντές και αστραπές, χιόνια σκέπασαν την γη.
Την πάγωσε.
Έσβησε την φωτιά, την φυλάκισε στην παγωμένη εστία.
Φλογίτσα έγινε μεμιάς, της παγωνιάς.
Δεν είχε τόπο να διαβεί και δάση για να κάψει.
Στης γης τα έγκατα κρύφτηκε, λάβα καυτή να θέλει να βγει.
Την απειλή να φέρει στην γη.
Μα τι γίνεται εδώ, Στοιχειά γινήκατε με μιας και η λογική σας εχάθη.
Και αμέσως διέταξε ο Χρόνος την Γη.
Η Γη έγειρε προς τον ήλιο, πήγε κοντά του, το χιόνι έλιωσε και συρρικνώθηκε πάγος λευκός στους πόλους.
Η Γη πρασίνισε και ήρθε η ζωή στον πλανήτη.
“Και με την Φωτιά;” Ρώτησε.
Μεμιάς έτρεμε η Γη, ανοίχτηκαν κρατήρες, φυλάκισαν την Φωτιά και λάβα έκαιγε στην καρδιά της.
Μόνο η Γη στα έγκατα της μπορούσε να την φυλακίσει.
Δίδαξε στους ανθρώπους την ήρεμη πλευρά της, πως να την αιχμαλωτίζουν.
