Άφοβα να καίει στις εστίες των σπιτιών.
“Χιονιά και εσύ θα έχεις την εποχή σου, στους πόλους θα κατοικείς στης γης τις άκρες.
Και του χειμώνα παγωνιά νερό θα γίνεσαι μεμιάς στης άνοιξης θα φέρνεις χαρά.
Μαζί με την Φωτιά ποτέ ξανά.”
Καμιά φορά όταν βρίσκουν ξεγνοιασιά, κλέβουν λίγο χρόνο.
Το χιόνι φέρνει την χαρά να αν ξεφύγει σκεπάζει δάση και βουνά.
Και η φωτιά έγινε μικρές φλόγες που αν ξεφύγουν από τον άνθρωπο φωτιές καλοκαιρινές κάτω από τον ήλιο καταστροφές.
Φωτιά και Χιόνι!
Και η Φωτιά θέλοντας να δείξει την δύναμή της,
Λάβα έγινε ποτάμι ξεχύθηκε προχώρησε στο παγωμένο χιόνι.
Τιμωρία της λίγα λεπτά πέτρα έγινε και πάγωσε.
Την νίκησε το χιόνι.
Μα σαν ήρθε το καλοκαίρι,
Ήταν ανίκητη.
Έκαιγε με τον ήλιο ψηλά
Αρχόντισσα του καλοκαιριού
Διαλεχτή θεών και ανθρώπων.
Ποιος φταίει “ο άνεμος”!
“Ο άνθρωπος, ψιθύρισαν κάποια πουλιά”
Γκρεμίζει,
Καίει,
Κατακτά βουνοκορφές,
Μπαίνει σε θάλασσες,
Αλλάζει την φύση και μαζί του και εμάς.
“Σε βωμούς θεών καίω, σε εστίες σπιτιών.
Σε λυχναράκια το απόβραδο φέρνω φως”
“Στην γη φέρνω χαρά, στα παιδιά ξεγνοιασιά, την άνοιξη δίνω δροσιά στην νέα την σοδειά.”
Ο άνθρωπος φταίει,
Γκρεμίζει, χαλάει,
Κτίζει, καταστρέφει,
Ο άνθρωπος φταίει είπαν κάποια πουλιά.
