Το σκοτάδι είχε αρχίσει να πυκνώνει και δεν μπορούσε να δει καλά.
Κάποια παλιά κηροπήγια διακοσμούσαν το χώρο.
Άναψε κάποια κεριά να μπορέσει να φωτίσει το δωμάτιο.
Όλα φαίνονταν ήσυχα και τακτοποιημένα.
Κάθησε για λίγο στο καναπέ, ένας ήρεμος, γλυκός ύπνος την ταξίδεψε στο όνειρο.
Αισθάνθηκε ένα χέρι να της χαϊδεύει τα μαλλιά.
Την παρουσία κάποιου.
Ένα όμορφο όνειρο την ταξίδεψε.
Ο μικρός νάνος είχε ξεμυτίσει από την σοφίτα του πύργου.
“Από που ξεφύτρωσε τώρα αυτή.” αναρωτήθηκε.
Τα όμορφα σκούρα μακριά μαλλιά της και το λευκό απαλό δέρμα της τον εντυπωσίασαν.
Δεν είχε ξαναδεί τέτοια ομορφιά στα τελευταία χρόνια που ζούσε στον πύργο.
Η Ναταλία αισθάνθηκε την παρουσία ενός περίεργου ανθρώπου, μικρόσωμου με χαρακτηριστικά μεγάλου άντρα.
Η κούραση της μεγάλη.
Δεν μπόρεσε να αντισταθεί, βυθίστηκε και πάλι σε έναν περίεργα γλυκό ύπνο, σε ένα όνειρο.
Ο μοναδικός κάτοικος της βίλας, ένας νάνος είχε μείνει τα τελευταία χρόνια να κατοικεί στην στέγη του πύργου.
Στο μέρος αυτό υπήρχε πολύ υγρασία, η πυκνή βλάστηση το είχε κατάπιε, είχε σχεδόν εξαφανιστεί.
Δεν υπήρχαν επισκέπτες χρόνια και τώρα αυτή η όμορφη γυναικεία φιγούρα.
Πως βρέθηκε στα μέρη του, κανείς δεν μπορούσε να αποκαλύψει το μέρος αυτό.
Σαν να είχε χαθεί από το χρόνο.
Κάθησε στην αντικρυνή πολυθρόνα και κοιτούσε την Ναταλία να βυθίζεται σε κάποιο όνειρο.
Θέλησε να ακολουθήσει το όνειρο της, να μάθει ποια ήταν.
Προτίμησε όμως να την κοιτάζει.
Ένιωθε όμορφα που είχε ξαφνικά παρέα.
Ήξερε όλα τα μυστικά αυτού του πύργου.
Άνθρωποι που είχαν ζήσει πολλά χρόνια πριν.
Η αίθουσα γέμιζε κόσμο και τα βράδια ήταν απίστευτα όμορφα.
Μέχρι που ο τελευταίος απόγονος αποφάσισε να μετακομίσει σε μια άλλη πόλη.
Έμεινε μόνος με τις αναμνήσεις να τον κατασκοπεύουν.
“Έλα Σοφέ να τρέξουμε με τα άλογα!”
“Να φτάσουμε μακριά στο ποτάμι .”
“Εκεί που τα νερά πέφτουν από ψηλά και δημιουργούν ομίχλη.”
“Να μπούμε πίσω από το καταρράκτη να ανακαλύψουμε τι κρύβει η σπηλιά.”
