Είχαν περάσει πολύ όμορφα με αυτό το όμορφο παιχνιδιάρικο ζωηρό κοριτσάκι.
Τον είχε ανακαλύψει όταν ανέβενε στην στέγη να κρυφτεί και να παίξει.
Από το μικρό φεγγίτη έβλεπε όλο το κτήμα, μακριά μέχρι το ποτάμι.
Κάποια μέρα ανέβηκε τόσο ήσυχα που δεν την αντιλήφθηκε.
Μοιράστηκαν μαζί το μυστικό της στέγης της βίλας.
Έγιναν αχώριστοι.
Έβγαιναν κρυφά μαζί και πήγαιναν μέχρι το ποτάμι.
Το κοριτσάκι μεγάλωνε, έγινε μια όμορφη κοπέλα .
Κάποια στιγμή οι δικοί της την έστειλαν να μορφωθεί στην πόλη.
Μετά χάθηκαν.
Έμεινε μόνος!!!
Θυμάται ακόμα την μέρα του αποχωρισμού τους.
Υποσχέσεις “θα έρχομαι να σε βλέπω αγαπημένε μου Σοφέ.”
Έφυγε δεν την ξαναείδε.
Αργότερα μετακομισε όλη οι οικογένεια στην πόλη .
Πόσες αναμνήσεις ξύπνησε η αποψινή αναπάντεχη επίσκεψη .
“Να κρυφτούμε στο μεγάλο δάσος να κατασκηνώσουμε το βράδυ!!!”
Του είχε πει την τελευταία νύχτα.
“Είσαι ο καλύτερος φίλος μου! Δεν θα φύγω ποτέ από κοντά σου!”
Της είχε μάθει πολλά μυστικά.
Του άρεσε να εξαφανίζονται, να κρύβονται μαζί!
Στεκόταν να κοιτάζει την Ναταλία και θυμόταν όσα είχε ζήσει σ’ αυτό το σπίτι .
Κάθισε απέναντι της, την προστάτευε όλο το βράδυ.
Του θύμισε πολύ εκείνο το όμορφο κοριτσάκι.
Τα παιχνίδια του πεπρωμένου.
Τόσα χρόνια είχαν περάσει.
Ήταν αδύνατον να ήταν η ίδια.
Είχε ξεχάσει πόσες δεκαετίες ήταν μόνος στο σπίτι.
Σίγουρα οι ομοιότητες πολλές, αλλά ήταν μια άλλη γυναίκα.
Ήταν σίγουρος.
Ζούσε χρόνια στο παιχνίδι της μοναξιάς και των αναμνήσεων.
Το πρωί πριν την ανατολή ανέβηκε στην σκεπή να κρυφτεί όπως συνήθιζε.
Να μένει ασφαλής να ξεκουραστεί.
Αναμνήσεις τον άφηναν ξύπνιο.
Βρέθηκε στο μικρό φεγγίτη να κοιτάζει μακριά και να θυμάται.
Είχε ανατείλει ο ήλιος όταν η Ναταλία ξύπνησε αργά το πρωί.
