Δεν του απάντησε.
“Εγώ τα έχω δει.”
“Πως είναι;” Τον ξαναρώτησε.
“Ελπίζω που θα ξεχάσουν να ξανάρθουν.” Του απάντησε.
“Γιατί παππού, τα φοβάσαι τόσο πολύ.”
“Οταν τα δεις να μην σκέφτεσαι τίποτα, να τα αφήσεις να μείνουν μαζί σου.
Όλα γίνονται παραμονές Χριστουγέννων, αυτά τα μικροσκοπικά πλασματάκια που εξαφανίζονται, εγκλωβίζουν τις ευχές των παιδιών στην χιονοθύελλα δεν φτάνουν ποτέ στο προορισμό τους.
Κάποτε οι ευχούλες των Χριστουγέννων μετέφεραν τις επιθυμίες των παιδιών στους αγγέλους.
Τώρα είναι φυλακισμένες και δεν ξέρει κανείς πως θα ελευθερωθούν.
Τα μαύρα ξωτικά μπορείς να τα καταλάβεις μόνο από τα χνάρια τους στο χιόνι, μόνο έτσι μπορείς να αισθανθείς ότι ξανάρθαν.
Και αυτή η παγωνιά που νιώθεις όταν είναι κοντά σου.
Λένε ότι μια πράσινη καρφίτσα πρόλαβε η τελευταία ευχούλα και έκρυψε στο μουσικό κουτί.
Ήλπιζε πως κάποιος θα την ανακάλυπτε και θα τις ελευθέρωνε.
Ετσι θα τις έσωζε.”
Δεν συνέχισε την ιστορία του, ούτε έμαθε ποτέ αν ήταν αλήθεια ή ψέματα.
Να τώρα που ήρθαν.
Ο γέρος παιχνιδοποιός είχε να κάνει με κάτι που μόνο είχε ακούσει ότι υπήρχε αλλά δεν είχε δει ποτέ.
Τα πουλιά και η γάτα του ήταν ανήσυχα.
“Τι είδατε και έχετε χάσει την μιλιά σας;”
Μικροσκοπικά μαύρα φτερωτά νεραιδάκια πετούσαν βελάκια όλη την νύχτα.
Είχαν φυλακίσει και τις τελευταίες ροζ ευχούλες που έφερναν μηνύματα για τα δώρα των παιδιών.
Το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα.
Το εργαστήρι του ήταν φωλιά προστασίας για όλες τις υπάρξεις.
Ο παιχνιδοποιός αναρωτιόταν πως θα έφτανε στο χωριό με τόσο χιόνι.
Δεν μπορούσε να αφήσει τα ζώα του στο έλεος του χιονιά.
Άλλωστε έπρεπε να τελειώσει τα σχέδια, τα παιδιά περιμένουν τα παιχνίδια.
Για πρώτη φορά σχεδίαζε μια κούκλα αγκαλιάς.
Ήθελε να την κάνει όμορφη, απαλή σαν μετάξι, να την έχουν τα κοριτσάκια την νύχτα κοντά τους, να αισθάνονται συντροφιά και ζεστασιά.
Μία για κάθε κοριτσάκι του άρχοντα, τα δίδυμα φέτος θα έπαιρναν το πιο ξεχωριστό δώρο.
Δύο ίδιες κούκλες, όμορφες, σαν και αυτά.
Την δεύτερη νύχτα έφτιαξε τις κούκλες.
