“Άλεξ και αν γίνει κάτι.”
“Τίποτα δεν θα γίνει. Όλα καλά.”
Και όμως όλα άλλαξαν για πάντα μέσα σε λίγες ώρες.
Η Ναταλία σκεφτόταν, ποτέ δεν ξέχασε, μπορείς να ξεχάσεις ότι σε έκανε ευτυχισμένο.
Ποτέ, όλη της η ζωή είχε αποκτήσει νόημα χάρις στον δικό της Άλεξ.
Μια γλυκιά φωνούλα ακούστηκε.
“Γιαγιά τι ιστορία θα μου πεις, μια ιστορία με ωραίο τέλος!”
“Άρχισα να φτιάχνω την δική μας ιστορία θέλοντας να την κάνω να έχει ωραίο τέλος, χαμογέλασα κοίταξα το μικρό μου κοριτσάκι στα καταγάλανα ματάκια της που έλαμπαν από ευτυχία έσφιξα την καρδιά μου να σε ξεχάσει για λίγο και ξεκίνησα μια ιστορία της μεγάλης μας αγάπης!
Αν μπορέσω να δω κάθε ψυχή και να μάθω τα μυστικά της, τα θέλω της, τι την κάνει ευτυχισμένη, τι την λυπεί, τότε η απάντηση θα έρθει μόνη της, έτσι κάποτε ευχήθηκα για σένα, να δω και να αγγίξω την ψυχή σου και τα κατάφερα.
Ήσουν και θα είσαι για μένα ο πιο όμορφος άντρας που ήρθε στην ζωή μου για να αλλάξει τα πάντα, να φέρει τον ήλιο στην ψυχή μου.
Διάλεξα την ιστορία μας να την κάνω θρύλο, μύθο, να μείνει για πάντα ζωντανή όπως η αγάπη μας.
Είμαι ευτυχισμένη που σε γνώρισα, δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει ποτέ, έτσι θα είσαι για μένα ο πρίγκιπας της ζωής μου, το αγόρι μου το όμορφο, το αγόρι του ουρανού και της θάλασσας.
Είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που προχωρά μόνος του ακολουθώντας τον δρόμο που ο ίδιος διάλεξε ή αυτός που αναλύει. Προβληματίζεται, βλέπει, παρατηρεί, χαίρεται;
Για μένα η ευτυχία έρχεται μέσα από πολλά ερωτηματικά.
Ολοκλήρωση του ανθρώπου γίνεται μέσα από αυτά που σου δίνει η ζωή.
Ευτυχισμένος είναι όποιος έχει χαμογελάσει, αναρωτηθεί και πονέσει.
Έκλεισα λίγο τα μάτια μου να ξαναπερπατήσω στους δρόμους μας, να θυμηθώ.
Μύρισα το άρωμα των λουλουδιών, έγινα για λίγο παιδί, έδωσα λίγο χρόνο στην χαρά, χαμογέλασα από ευτυχία.
Πόσο μου είχε λείψει η ελευθερία αυτή που ένιωθα, ήταν αλήθεια λίγο μακρύτερα από την πόλη το μικρό χωριουδάκι μου και στο βάθος φαινόταν η θάλασσα με γύρισε έστω για λίγο πίσω στο χρόνο να ξεχαστώ, να νιώσω παιδί!
Αναμνήσεις, η γλυκιά φωνούλα της εγγονούλας μου ξύπνησαν τόσες αναμνήσεις, τα ματάκια της είχαν καρφωθεί τα χείλη μου, περίμενε να ακούσει ένα άλλο παραμύθι,.
Όχι σήμερα σκέφτηκα, θα της πω την δική μας ιστορία, το δικό μας παραμύθι.
Μια ιστορία που δεν έχει αρχή και τέλος που έμεινε μέσα μου να με πονάει, γιατί κάθε τι μεγάλο πάντα έρχεται σε λάθος χρόνο, σε ολοκληρώνει και συμπληρώνει ότι είχες χάσει.
Την ζωή, γιατί για μένα έγινες η ίδια μου η ζωή, ο φωτεινός ήλιος που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, οι ηλιαχτίδες του να φωτίζουν την ψυχή μου.
Όλα να έχουν κάποιο νόημα ύπαρξης,
Δεν ξέρω το λόγο, αλλά έρχεται κάποιος να σου ανατρέψει όλα όσα πίστευες μέχρι εκείνη την στιγμή και να αναθεωρήσεις όλη σου την ζωή, γιατί τώρα, για να πληγωθώ, να νιώσω, να εκτιμήσω;
Πληγώνεσαι ;
Η μεγάλη ευτυχία πληγώνει, την θέλεις δίπλα σου κοντά σου και όταν δεν είναι την ψάχνεις να την βρεις, τρέχεις να την συναντήσεις, είναι για τόσο λίγο και όμως έχει διάρκεια, σε γεμίζει, ανυπομονείς πότε θα την ξανασυναντήσεις και περιμένεις κάποιο νεύμα της να έρθει να σου πει “ακολουθησέ με”.
