Με λένε Αλίκη της είπε μένω εδώ στον πύργο πολλά χρόνια, δεν επιτρέπεται να φύγω από εδώ, είσαι η πρώτη που μας επισκέφτηκε, έχεις μια περίεργη ομορφιά όμοια με τις νεράιδες, δεν έχω ξαναδεί κάποια σαν και σένα, από που έρχεσαι;
Τα ρούχα σου μοιάζουν διαφορετικά από τα δικά μας.
Ποιό είναι το όνομα σου ;
“Ναταλία.”
Ψιθύρισε και η φωνή της ακούστηκε τόσο γλυκιά αλλά και τόσο φοβισμένη.
Το κοριτσάκι φορούσε ρούχα μιας άλλης εποχής, μακρύ δαντελένιο ροζ φόρεμα και τα μαλλιά της μπούκλες ξανθιές στόλιζαν το όμορφο πρόσωπό της.
Ήθελε να μάθει που ήταν, τι συμβαίνει, το δωμάτιο είχε φωτιστεί και όλα φαίνονταν τώρα πολύ διαφορετικά και όμορφα.
Σαν υπνωτισμένη χαμογέλασε στην μικρή Αλίκη, της έδωσε το χέρι και την ακολούθησε.
Βγήκαν από το δωμάτιο ακολούθησαν τον μεγάλο μακρύ διάδρομο άνοιξαν την μεγάλη πόρτα και βρέθηκαν σε ένα τεράστιο κουκλόσπιτο.
Ροζ, μωβ, κίτρινες, κόκκινες, κούκλες φτιαγμένες από πανί, με μεταξωτά φορέματα, μαλλιά μακριά, παιχνίδια που δεν είχε φανταστεί ούτε είχε ξαναδεί.
“Άλικη που βρισκόμαστε;
Πως βρέθηκες εδώ μόνη σου;”την ρώτησε.
Το κοριτσάκι δεν απάντησε, άλλωστε τι να της πει.
Της έδωσε μια κούκλα στο χέρι και της ζήτησε να παίξουν.
Χαμογέλασαν και το δωμάτιο γέμισε με χρώματα, μουσική, τα παιχνίδια άρχισαν να ζωντανεύουν.
Η ώρα περνούσε όμορφα, είχε ξεχάσει που βρισκόταν, το γέλιο τους ακουγόταν παντού όταν ξαφνικά.
“Αλίκη τι έπαθες.”
Χάθηκε το χαμόγελο της από το όμορφο προσωπάκι της, τα μάτια της σκοτείνιασαν.
“Δεν καταλαβαίνω μίλα μου, τι συμβαίνει;
Άλικη πες μου.”
“Σε ξέρω ζούσες εδώ μαζί μας, πως έφυγες;” Είπε το κοριτσάκι.
“Τι λες δεν καταλαβαίνω, που; πότε;”
“Ήσουν μαζί μας όταν έγινε.”Σταμάτησε να μιλάει,
“Τι; Ποιό; Έγινε κάτι; Εγώ;”
Η Ναταλία είχε χαθεί στις λέξεις της μικρής, προσπαθούσε να καταλάβει αλλά μάταια.
Ήξερε ότι αυτό το μέρος την μάγευε, προκαλούσε κάποιο μυστήριο γύρω του, προχώρησε σαν να ήξερε που βρισκόταν, αλλά να ζούσε εκεί της φαινόταν μια αστεία φάρσα!
Ήθελε να ξυπνήσει, σίγουρα ήταν ένα άσχημο όνειρο.
