Δεν άντεχα να βλέπω στο προσωπάκι της αυτήν την αγωνία, έτρεξα πίσω στο χρόνο, όλα πέρασαν εικόνες μπροστά μου, μου μάτωσε την καρδιά κάθε θύμησή σου.
Ναι ήσουν και είσαι για μένα ο πιο όμορφος άντρας που με σημάδεψε για πάντα.
Έλα γιαγιά ξεκίνα θα είναι ωραία ιστορία το βλέπω στα μάτια σου, χαμογελούν σε παρακαλώ μην κλάψεις είσαι τόσο όμορφη, πες μου τι θυμήθηκες, κάτι από σένα από την ζωή σου.
Τα λόγια δεν μπορούσαν να βγουν από τα χείλη η φωνή πρόδιδε πως κάτι πολύ σημαντικό είχε συμβεί.
Χαμογέλασα στο μικρό κοριτσάκι, δεν ήθελα να βυθιστώ άλλο στις σκέψεις, άλλωστε τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν συνέχεια την μοναδική αυτή αγάπη που άλλαξε την ζωή μου.
Κάποτε, ας αρχίσει σαν παραμύθι, ίσως έτσι είναι καλύτερα.
Χρόνια στεκόταν εκεί στην άκρη ενός μικρού λόφου, περικυκλωμένος από πυκνή βλάστηση, κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σ’ αυτό το σημείο υπήρχε κάτι και μάλιστα ένας πύργος.
Ποιος δρόμος την οδήγησε εκεί;
Ο φόβος της μεγάλος, έτρεμε από το κρύο, το σκοτάδι, ήταν μόνη της στο πουθενά.
Πως βρέθηκε σε αυτό το άγνωστο μέρος, ούτε η ίδια δεν ήξερε, οδηγούσε ώρες πολλές με το αυτοκίνητο όταν θέλησε να κόψει δρόμο και ξαφνικά συνειδητοποίησε πως είχε χαθεί.
Ακολούθησε τον χωματόδρομο σαν μαγεμένη, κάτι μέσα της έλεγε πως ήταν στην σωστή κατεύθυνση.
Τώρα φοβισμένη δεν ήξερε τι να κάνει, όταν φάνηκε μπροστά της ένας πολύ παλιός πύργος σκεπασμένος από πυκνή βλάστηση.
Ήθελε να εξαφανίσει κάθε ίχνος της και το κατάφερε, ήταν μόνη της στο πουθενά.
Ποιο ήταν αυτό το μέρος, πώς ξεφύτρωσε μπροστά της αυτός ο τεράστιος παλιός πύργος, δεν θυμόταν στην περιοχή να είχε ακούσει κάποια ιστορία σχετικά με σχετικό θρύλο να ανέφερε αυτό το μέρος, που ήταν, είχε χαθεί το μόνο σίγουρο.
Ένα σωρό σκέψεις στριφογυρνούσαν στο μυαλό της, απάντηση καμία, πήρε μια βαθιά ανάσα, έπρεπε να κατέβει από το αυτοκίνητο να συνεχίσει με τα πόδια.
Ήταν δυνατή και τολμηρή δεν το έβαζε ποτέ κάτω, τι ένα άγνωστο μέρος μπροστά της, δε λέω κάτι παράξενο συνέβαινε σκέφτηκε!
Το μέρος την τραβούσε σαν μαγνήτης, ποια δύναμη ήταν αυτή που την αγκάλιαζε δεν το ήξερε έπρεπε να την ανακαλύψει!
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και περπάτησε προσεκτικά μέχρι την σιδερένια καγκελόπορτα, το δρομάκι ίσα που μπορούσε να το ξεχωρίσει, ήταν γεμάτο φύλλα, αισθανόταν ότι κοντά υπήρχε σίγουρα κάποιο μικρό ποταμάκι, το καταλάβαινε από την υγρασία που διαπερνούσε το κορμί της αλλά και από τον ήχο που ακουγόταν καθώς το νερό έπεφτε από ψηλά!
Προσπάθησε να ξεχωρίσει κάθε τι γύρω της, το σκοτάδι απλωνόταν γρήγορα παντού, σίγουρα ήξερε ότι αυτό το μέρος θα της πρόσφερε φιλοξενία για αυτή την νύχτα.
Στάθηκε μπροστά σε μια τεράστια, βαριά σιδερένια καγκελόπορτα, ευτυχώς η αλυσίδα είχε σπάσει με τα χρόνια δεν είχε αντέξει από την υγρασία και την σκουριά.
