“Είναι ώρα να ανηφορήσουμε πριν πέσει το σκοτάδι.
Πήρα λίγα τρόφιμα μαζί μας.
Δεν θα χρειαστούμε περισσότερα.
Αν θέλεις κάτι παραπάνω πες μου να σταματήσω.”
Καμία απάντηση, ούτε φαγητό λοιπόν.
Πόσο σοβαρό μπορεί να ήταν.
Μισή ώρα διαδρομή, ανηφορική, απότομη, στην πλαγιά του βουνού.
Ο δρόμος χωμάτινος, λίγες πέτρες στρωμένες να εμποδίσουν να κολλήσεις στις λακκούβες με τις λάσπες.
“Κοκκινόχωμα, αν βάψει δεν πρόκειται να βγει από τα ρούχα.
Πρόσεχε!”
΄Ενα διώροφο παλιό, πέτρινο σπίτι, στο πάνω μέρος του χωριού.
Μια αυλή, δύο σπίτια.
Τα λουλουδια είχαν ριζώσει, είχαν συνηθίσει το κλίμα.
Η τρελή ροζ τριανταφυλλιά είχε γίνει φράκτης.
Τα μπουκέτα με τα ροζ μικρά τριαντάφυλλα μοσχοβολούσαν την άνοιξη.
Τρελή τριανταφυλλιά, όλο να μπλέκεται σε δραγούς και να κλείνει μονοπάτια.
Το θυμόταν πολύ καλά.
Η πασχαλιά, η μουριά, το αγιόκλημα, όλα είχαν πέσει σε νάρκη.
Περίμεναν την εποχή τους, να δώσουν ζωή, αρώματα και χρώματα.
Το πέτρινο σπίτι έστεκε αγέρωχο, περήφανο στο χρόνο.
Είχε νικήσει πολλά θεριά.
Δέσποζε πάνω στο βράχο.
Ήρθε η σειρά του, πολέμησε με το χρόνο.
Νικήθηκε!
Τα φουρναριά, το περιβόλι, η αυλή, ότι είχαν απομείνει από δαύτα.
Έψαξε για το κλειδί κάτω από το τσίγκο με τα κεραμίδια.
Ακριβώς όπως της το είχαν πει.
Ένα παλιό κλειδί ξεκλείδωσε την παλιά ξύλινη πόρτα, φτιαγμένη από τάβλες καρυδιάς.
Σκοτεινό, μόνο του, τι μυρωδιές!
Πόσο καιρό είχε να μπει άνθρωπος.
Το λευκό χαρτί με τα λιγα γράμματα είχε κιτρινίσει.
Άραγε για ποιον ήταν.
Ο διάδρομος σκοτεινός.
Ένα μεσαίο δωμάτιο και δύο άλλα, δεξιά και αριστερά.
Κάθε ένα είχε το τζάκι του για ζεστασιά το χειμώνα.
